België is stakingskampioen

- Vrijdag 26/11/10
- www.demorgen.be

In 2009 werd er in België in totaal voor 161.844 dagen gestaakt. Wanneer het aantal stakingsdagen per 1.000 werknemers wordt bekeken, blijkt dat België de voorbije twintig jaar Duitsland, Frankrijk en Nederland achter zich heeft gelaten.
De opvallende cijfers staan vandaag in Le Soir, op basis van een studie van het onderzoekscentrum Crisp.

Vakbonden
Het grote aantal werknemers dat aangesloten is bij een vakbond, wordt als een van de oorzaken naar voren geschoven. In België is meer dan de helft van de mensen aangesloten. In Duitsland, Frankrijk en Nederland ligt dat cijfer rond de 19 procent.

Maar ook andere landen die sterke vakbonden tellen, zoals Zweden, Denemarken en Finland, werden de voorbije twee decennia zo goed als ieder jaar door België geklopt.

De onderzoekers benadrukken wel dat de Belgische werknemers tegenwoordig minder het werk neerleggen dan in de jaren zestig en zeventig. (belga/tw)

Naar mijn mening zullen velen akkoord gaan met de titel van dit artikel, nl. “België is stakingskampioen”. In de meest recente jaren zijn er dan ook een groot aantal stakingen in het nieuws gepasseerd. Hierbij denk ik aan mensen die het werk neerlegden tijdens de economische crisis, omdat het bedrijf waarvoor ze werkten, wilde “afslanken” (bv bij Janssen Pharmaceutica). Daarbij komen nog de mensen die staakten omdat een bedrijf de deuren (in bepaalde vestigingen) wilde sluiten (bv stakingen bij Carrefour). En daarbovenop vallen ook de vele stakingen bij het openbaar vervoer niet over het hoofd te zien. Natuurlijk moeten we dankbaar zijn dat er vele jaren geleden mensen hebben gestreden voor het ontstaan van vakbonden. Nog steeds hebben deze vakbonden voordelen en zorgen ze ervoor dat arbeiders ook inspraak hebben en samen sterk staan wanneer ze te sterk benadeeld worden, maar toch… Gaan al die stakingen niet wat te ver? Hoewel er tegenwoordig al minder het werk wordt neergelegd dan in de jaren zestig en zeventig, blijf ik de indruk hebben dat “stakingen” ingebakken zitten in onze Belgische cultuur. Hoe verklaar je anders het feit dat bijvoorbeeld de NMBS om de haverklap staakt? Het is zelfs zo erg dat, wanneer je bij google de term “staking” ingeeft, er onmiddellijk “NMBS” verschijnt. En net in deze sector lijkt het me dat stakingen de grootste impact hebben en het meeste onschuldigen raken. Hoeveel mensen hebben dit jaar wel niet problemen gehad om op hun werk of op school te komen? Het openbaar vervoer heeft veel meer “stakingsmacht” in handen dan bijvoorbeeld een winkelbediende, en volgens mij is men zich hiervan maar al te goed bewust. In zo’n geval begin ik me af te vragen of er geen “stakingslimiet” moet vastgelegd worden in de sectoren die met hun stakingen een groot deel van de bevolking treffen. Het is natuurlijk een moeilijke kwestie omdat het hier over rechten gaat, maar ik vind dat er ook niet uit het oog verloren mag worden dat er ook zoiets bestaat als “plichten” ten opzicht van je medemens. Daarom ben ik ervan overtuigd dat iedereen er eens over moet nadenken, waar de fragiele grens tussen wat kan en wat te ver gaat feitelijk ligt (of zou moeten liggen)…