Langs de ene kant vind ik het positief dat de bisschoppen naar buiten willen komen met hun verhaal. Dat ze het toegeven en erkennen.
Maar langs de andere kant, er zijn zoveel slachtoffers die hun verhaal gedáán hebben. Ze hebben het losgelaten of ze leerden ermee leven. Het ligt in ieder geval in hun verleden.

De slachtoffers deden hun verhaal anoniem en hebben geen aangifte gedaan. Dat wil duidelijk zeggen dat ze niet van plan waren om er effectief mee naar buiten te komen. En nu, tegen wil en dank, wordt het allemaal nog eens in hun gezicht geduwd. Ze hebben geen keuze meer. En de keuze die ze vroeger maakten, wordt niet meer gerespecteerd.

Een goede oplossing zou zijn dat de verhoringen en processen anoniem blijven voor de slachtoffers. Dat er geen namen genoemd worden, maar aantallen en tijdstippen en details zonder op welk ogenblik dan ook de keuzes van de slachtoffers te negeren.