Ik heb het volledige artikel over de gruweldaden gelezen in de krant. Het is hallucinant, het is pure horror. Wat deze man allemaal heeft meegemaakt, je wenst het je ergste vijand niet toe! Normaal zou je toch denken dat je op je werk bent om te werken. Het gegeven alleen al dat deze feiten gepleegd zijn tijdens de werkuren, is volgens mij al een reden om iemand te ontslaan. Theoretisch gezien kan je het vergelijken met iemand die tijdens de werkuren heel de tijd persoonlijke telefoontjes afhandelt.

Ten tweede stel ik mij de vraag hoe deze folteringen (je kan hier toch niet spreken over "spelletjes") al die tijd hebben kunnen doorgaan, zeker als je leest dat dit gebeurde onder het goedkeurend oog van 25 collega's (lees: medeplichtigen)!!! Heeft nooit iemand zijn mond voorbijgepraat, heeft nooit iemand een greintje spijt gehad of was iedereen zo laf om maar mee te doen met de sterkste om uiteindelijk zelf geen slachtoffer te worden?

Ik vind het bijna even misdadig dat de daders een schadevergoeding ontvangen. Is de rechter, die deze uitspraak velde, zijn verstand kwijt? Deze uitspraak kan je toch niet in eer en geweten doen! Ook al gaat het hier over een werknemer die in principe tegen ontslag beschermd is door de arbeidswet, dan kan je - naar mijn bescheiden mening toch -als rechter nog steeds een precedent scheppen. Mocht ik het slachtoffer zijn, ik zou met een eis naar de rechtbank stappen die de andere doet verbleken. Mijn eis tot schadevergoeding zou dan nog veel hoger liggen. Er is bewijsmateriaal dat geen twijfel toelaat. Het slachtoffer durft al 3 jaar de deur niet meer uit, lijdt aan posttraumatische stress enz. Deze man zal jaren doorgedreven therapie moeten volgen, wil hij een nog enigszins normaal leven kunnen hebben. Trouwens, zijn echtgenote en zijn dochter, die de beelden ook gezien hebben, waren in shock. Hoe moeten zij dit verwerken?

Een laatste bedenking: hebben we het hier over de moderne, "beschaafde" mens of gaan we met rasse schreden terug naar de tijd van de holbewoners???