Of je wil werken tot je 65ste hangt van veel factoren af. Soms zie ik mensen die letterlijk gebukt gaan onder het werk. Ik heb medelijden met arbeiders die in weer en wind aan een hels tempo moeten werken, dikwijls onder het juk van een werkgever die geen kaas heeft gegeten van het begrip "respect" en die zijn werknemers beschouwt als moderne slaven. Deze arbeiders laten werken tot hun 65ste betekent dat ze daarna dikwijls hun 70ste verjaardag niet meer halen. Ze zijn kapot gewerkt.

Persoonlijk wil ik gerust tot mijn 65ste (of zelfs nog langer) werken, ervan uitgegaan dat ik gezond blijf en dat mijn gezinstoestand het toelaat. Mensen die bvb. moeten zorgen voor hun zieke partner kunnen dit moeilijk combineren met een voltijdse baan buiten huis.

Wat volgens mij écht niet kan, maar wat we anderzijds wel zullen moeten, is dat we nog moeten zorgen voor een extra spaarpotje voor later. Je zou toch mogen aannemen dat Vadertje Staat al ruim voldoende incasseert uit onze lonen en wedden (zie: verschil bruto-netto loon/wedde) dat moet mogelijk maken mensen financieel een zorgeloze oude dag te garanderen.

Ik stel mij tevens de vraag waarom er zoveel onderscheid gemaakt wordt in de pensioenbedragen. De ene krijgt een maandelijks pensioen, waar hij nog rijkelijk mee kan leven en de andere krijgt een aalmoes waarmee hij nog niet eens aan zijn primaire behoeften kan voldoen. Hoeveel ouderen zitten tijdens de winter niet half te bevriezen omdat ze moeten besparen op verwarming?

Er zullen mensen zijn die het niet graag horen, maar soms maak ik mij de bedenking of het niet mogelijk zou zijn iedereen hetzelfde pensioen uit te keren. Of je nu heel je leven hebt gewerkt als ambtenaar of als arbeider, een brood kost voor beiden evenveel. Dat geldt voor alle onkosten. Dus waarom onderscheid maken?