Ik denk dat de grens ook wel heel dun is. Wanneer is het serieus en wanneer niet? Er zijn de dag van vandaag ook nog heel veel mensen die via het internet aandacht proberen te trekken door zo'n verhalen in elkaar te knutselen. Mensen die alleen en eenzaam zijn. Het internet is voor deze mensen vaak hun enige manier om toch in contact te komen met andere mensen. Om die eenzaamheid even weg te nemen. Ok, hij had inderdaad ook gewoon naar buiten kunnen gaan en mensen leren kennen. Maar dat durft niet iedereen. Het internet is dan een makkelijke oplossing. Zo is het wel te begrijpen dat hij op het net iemand zocht om zijn problemen aan kwijt te kunnen. Nu, deze man was serieus. Maar hoeveel mensen op het internet zijn dat nog? Wie kan je nog geloven? Als je bij de minste keer dat iemand op het internet zegt: 'ik zie het niet meer zitten' de politie moet bellen of de zelfmoordlijn. Dan moet je op 1 week tijd toch wel een paar keer bellen denk ik dan zo. Natuurlijk, als hij al enkele weken aangaf dat hij zichzelf ging beroven van het leven, is het wel iets anders. Je kan die man dan doorverwijzen naar professionele hulp of dergelijke maar meer kan je ook niet doen.
Wat me wel verontrust aan heel het verhaal zijn de aanmoedigingen. Daar kan ik dan weer niet bij. Of je probeert hem te helpen en praat er op in, of je negeert het gewoon. Maar ga toch nooit iemand die met zelfmoord in zijn hoofd zit aanmoedigen! Of het nu serieus is of niet. Aanmoediging is nooit goed. Mensen die het menen worden er toe aangezet en gaan makkelijker over die drempel geraken. Mensen die het niet menen zouden wel eens overtuigd kunnen worden om het wel te doen.
Ergens hoop ik dat diegene die de man hebben aangemoedigd nu zien wat voor resultaat dat het heeft opgeleverd en dat ze leren uit hun fouten.
In 1ste instantie had dit nooit mogen gebeuren, nu het toch gebeurd is, kunnen we alleen maar hopen dat de mensen er uit leren.