Als ik terug kijk naar de tijd dat ik zelf 12 jaar was, ik kan misschien een uitzondering zijn, maar ik had helemaal geen interesses in uitgaan, fuiven en discotheken. Ik hield me bezig met de typische dingen (voor mij dan toch): met vriendinnen optrekken, gezellig gaan winkelen, filmpje kijken,… Mijn hoofd stond echt niet naar uitgaan tot kot in de nacht.
Ik kan me echter wel voorstellen dat kinderen die een oudere broer of zus hebben makkelijker in contact komen met het uitgaan. Zij horen natuurlijk elke keer weer de wildste verhalen vertellen en willen dit zelf ook meemaken. Natuurlijk voelen zij zich “groot” als ze eindelijk eens de Noxx binnenmogen: de plaats waar hun oudere broer of zus uit mogen gaan. Ik kan er dus ook best in komen dat de ouders van deze kinderen blij zullen zijn dat er in diezelfde Noxx een feestje word georganiseerd voor 12 tot 15-jarigen waar ze hen met ene gerust hart naartoe kunnen laten gaan. De vraag die ik me echter stel: waar stopt het dan weer? De kinderen hebben geproefd van het uitgaan en gaan nu waarschijnlijk wel meer willen uitgaan. Hoor je de argumenten al aankomen? “ Ja maar mama, mijn vriendinnetje is ook nog maar 12 en mag wel gaan! Ik zal echt niet drinken ofzo ze!”. Waar ga je als ouder de grens trekken? “Nee, je mag niet gaan want er wordt bier verkocht en er is geen controle?” Je kind zal lachen…
Één uur vind ik persoonlijk ook te laat. Toen ik vijftien was mocht ik uitgaan tot één uur. Zij die drie jaar jonger zijn zouden dat ook al mogen…
Ik denk dat het beter is zulke feestjes niet te organiseren. Het is voor de ouders makkelijker om grenzen te trekken en zo kunnen de kinderen uitkijken naar die ene leeftijd dat ze eindelijk echt mogen uitgaan. Dat is toch veel toffer dan direct als je uit de pampers bent naar fuiven en discotheken te mogen gaan? Laat hen toch nog dat kleine beetje kind zijn zolang het kan!