Of het iets zegt over de kwaliteit van de reclame, laat ik in het midden, maar ik denk dat het eerder iets zegt over de goedgelovigheid van de consument.
Persoonlijk ben ik uiterst allergisch voor alles rond de zogenaamde BV's. Ze hebben hun titel van BV omdat wij, de consumenten, hen tot BV-schap bombarderen. Zij lachen in hun vuistje omdat ze er aardig wat munt uitslaan. Soms word ik er niet goed van. Ze worden de hemel ingeprezen om hun zogenaamde capaciteiten. Het zijn steevast modelburgers, zijn de ideale schoonzoon (schoondochter), de ideale echtgenoot(ote) en ze lijken - wanneer wij hun entourage mogen geloven - wel heiliger dan moeder Theresea of de paus enz. enz. We krijgen aardig wat vertrouwelijke informatie over hun familiaal leven: ziekten van naaste familieleden, overlijdensberichten, foto's van blote, zwangere buiken en reportages van bevallingen, noem maar op.

Het ergst van al: wij blijven deze rommel slikken door middel van het lezen van die pulp en het bekijken van deze waardeloze programma's. Is een uitvaartverzekering bij maatschappij X beter omdat Koen Wouters zich laat inhuren voor hun reclamespot, is het beddenmerk Y, waar Tania Dexters mét haar nageslacht op zit te pronken van betere kwaliteit dan een ander merk? Twee maal raden.

Iedereen doet en gelooft wat hij/zij wil natuurlijk, maar reclame door een BV overtuigt mij om produkt X of Y zeker niet te kopen. Reclame is sowieso al zeer duur en wanneer je ziet wat artiest A of B hieraan moet verdienen, dan kan je al denken dat ofwel het aangeboden produkt enorm duur moet zijn ofwel van dubieuze kwaliteit. Trouwens, goede wijn behoeft geen krans.