Immanente Gerechtigheid
Immanente Gerechtigheid
Aids is geen straf, het is immanente gerechtigheid. Als we hard nadenken, kunnen we proberen te begrijpen wat het verschil is tussen beide.
Het moet vergelijkbaar zijn met wat leerlingen die niet opletten, overkomt. Ofwel mikt de leraar met zijn krijtje naar het hoofd van de leerling en voegt er nors aan toe 'Dobbelaere-babbelare vijf bladzijden tegen morgen'. Dat is wat we definiëren als straf.
Maar de leraar kan het gebabbel ook niet merken of laten passeren. Bij de toets de dag nadien is het voor de leerling echter allemaal iets te moeilijk. Een buis dringt zich op. Zoiets heet dan immanente gerechtigheid. (Waarop de leerling thuiskomt met de slechte toets, vader met de deuren slaat en het zakgeld een week wordt ingehouden. Dan zitten we weer bij de straf.)
Wat niet betekent dat een slechte toets en aids vergelijkbaar zijn. Dat niet opletten in de klas tot slechte punten leidt, dat vinden we - bijna allemaal - eerlijk.
Maar vrijen? Vinden we het eerlijk dat iemand die met wisselende partners onveilig vrijt, levensbedreigend ziek wordt? Dat lijkt bisschop Léonard toch te zeggen. Je kunt op zijn minst opperen dat de immanente gerechtigheid van Léonard niet in verhouding staat tot de daad. Aids is wel heel zware gerechtigdheid voor iemand die enkel vrijelijk vrijt. En vooral; sinds wanneer verdient vrijen een soort gerechtigheid?
Ik heb gisteren aan enkele getrouwde collega's gevraagd wat ze zouden doen als hun partner thuiskwam met de mededeling 'lieverd, ik vrees dat ik aids heb'.
Hun antwoord getuigde van veel immanente gerechtigheid.
DS, 15-10-2010 (Bart Dobbelaere)
__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB
|