Instroom van asielzoekers blijft hoog

Als het aantal asielaanvragen even hoog blijft als nu, en er geen bijkomende maatregelen worden genomen, zullen we tussen 22.000 en 25.000 opvangplaatsen nodig hebben. Zo luidt de waarschuwing van staatssecretaris Philippe Courard.

De asielinstanties noteerden begin 2010 een daling in het aantal aanvragen van 2.910 in januari tot 1.531 in mei. Nadien gingen de cijfers omhoog, om in september op 2.490 aanvragen af te klokken.

Daardoor worden weer meer asielzoekers in hotels opgevangen. Eind september ging het opnieuw om 1.093. De regering moest daartoe haar toevlucht nemen omdat haar anders dwangsommen van 500 euro per dag per asielzoeker zonder opvangplaats boven het hoofd hangen. In september kregen 1.080 mensen geen opvangplaats toegewezen.

Wonen op militaire sites
De regering in lopende zaken besliste ondertussen om op zoek te gaan naar vier of vijf militaire sites om er woonmodules te installeren. Dat moet voor 2.000 opvangplaatsen zorgen. Om welke sites het gaat is evenwel nog niet gekend.

Er komt ook extra personeel voor de asielinstanties zodat dossiers sneller kunnen worden behandeld, al zou het effect volgens sommigen daarvan marginaal zijn. Gemeenten die vrijwillig opvangplaatsen willen organiseren, krijgen daarvoor twee jaar financiële garanties.

"Onvoldoende"
Verschillende Kamerleden vreesden dat de maatregelen van de regering niet zullen volstaan om de opvangcrisis het hoofd te bieden.

Voor Open Vld-Kamerlid Bart Somers zit het grote probleem bij de uitstroom. Tussen 2000 en 2006 lag die volgens hem op gemiddeld 12.000 per jaar, terwijl dat er laatste drie jaar gemiddeld slechts 8.000 waren.

Volgens staatssecretaris Melchior Wathelet is er sinds eind 2009 opnieuw een toename van de uitstroom. Voorlopig staat de teller voor dit jaar op 6.075. Wathelet verwacht een eindcijfer van zowat 9.100.

Buurlanden
Sarah Smeyers (N-VA) vergeleek het aantal asielzoekers met dat in de ons omringende landen en stelde dat het in België een pak hoger ligt. Ze verwees ook naar het Franse voorbeeld waar wordt gewerkt met een lijst van 'veilige landen', waar dus geen gevaar dreigt voor de persoonlijke veiligheid.

Wathelet zei meer heil te zien in de prioritaire behandeling van bepaalde dossiers, zoals bij de huidige stijging van aanvragen uit Kosovo. Dat heeft volgens hem ook een ontradend effect in de landen van herkomst.

Gemeenten
PS-Kamerlid en Brussels OCMW-voorzitter Yvan Mayeur hield een pleidooi voor een spreidingsplan opdat alle gemeenten een inspanning zouden doen bij de opvangcrisis. "De grote steden kunnen niet alles doen", klonk het.

Hij kreeg bijval van Somers, "op voorwaarde dat het geen fictief spreidingsplan is, maar één dat echte verantwoordelijkheden bij de OCMW's legt".

Courard lichtte toe dat ongeveer 120 gemeenten geen lokale opvanginitiatieven hebben. Over de invoering van een spreidingsplan bestond binnen de regering geen consensus.

Bron: Het Laatste Nieuws van 7 oktober 2010


Eigen mening:
Persoonlijk vind ik dat het hier ongeveer mag stoppen. Natuurlijk wens je dit je ergste vijand nog niet toe! Anderzijds is België niet in de positie om de gulle gever te blijven spelen. Het creëert ongenoegen en woede bij een groot deel van het Belgische volk. Indien ons land geen armoede zou kennen, dan zou er geen vuiltje aan de lucht zijn, maar de realiteit is anders. Je moet nog niet zover gaan zoeken of je vindt wel iemand die honger lijdt of geen dak boven zijn hoofd heeft. Ik heb een tijdje op spoedgevallen in een ziekenhuis gewerkt en het viel mij op dat, tijdens de koude seizoenen, veel van deze mensen warmte komen zoeken in een ziekenhuisbed. Hoeveel Belgen moeten "leven" in een kartonnen doos, moeten vuilnisbakken plunderen om hun maag te kunnen vullen? Hoe leg je deze mensen uit dat een asielzoeker een hotelbed krijgt en daarbovenop alles om een enigszins menswaardig bestaan te hebben? Hoe leg je dit uit aan mensen die in pure armoede leven omdat ze ziek zijn en zware onkosten hebben (zij hebben hier ook niet om gevraagd)? Oké, wij hebben sociale zekerheid, maar die blijkt dikwijls niet voldoende garanties te geven. Ik ken iemand die kanker had. Hij moest zijn medicatie volledig uit eigen zak betalen. Gelukkig was dit iemand die de centen had, anders had het er niet goed uitgezien voor deze persoon.

Neen, ik ben niet bepaald een Filip Dewinter-fan ("eigen volk eerst"), maar ik denk dat we wel realistisch mogen zijn.