Mirakelkinderen? Ik zou eerder een term gebruiken als ongelukkig, door het lot geteisterd, ... Wie wil nu zo'n vliegtuigramp overleven? Je bent alles kwijt, zeker als kind. Je thuis en hun liefde is weg, je zit vast in een vreemd land (en je taalontwikkeling is op dat moment nog niet voldoende om in het Engels duidelijkheid te vragen), je wordt bestookt door de fotograven, heel je leven lang zal je angst hebben om te reizen (wat waarschijnlijk nog het minst erge is), ...

Wie zou blij zijn dat hij de crash overleeft? Op zo'n moment zou ik (zelfs als godsdienstleerkracht) God vervloeken dat ik nog besta. Neem het principe: samen uit, samen thuis (in dit geval de hemel) maar letterlijk. Zodra je de crash een beetje hebt verwerkt, start je zoektocht in het leven. Je moet toch voor een bepaalde reden die crash hebben overleefd. De vragen rond je levensdoel duiken op en je geraakt naast de emotionele problemen ook nog eens in een rationele strijd.

Ik ben zelfs van mening dat je in zo'n gevallen eigenlijk om de dood zou mogen vragen. Dit klinkt heel cru (dat is het ook) maar wat voor leven heb je nog? Bedenk wel dat ik hier zeg dat het slachtoffer erom moet vragen. Het is niet dat de reddingsploeg hierover mag beslissen.

Om het nog even over de andere informatie te hebben die ook bij het artikel staat, daar was ik echt van geschrokken. Dat bij een volwassene de organen doorgescheurd kunnen worden ?!
Soms moet je een noodlanding maken en kan het ook zijn dat je vliegtuig 9 meter naar beneden valt (of door een luchtzakking), alvorens de piloten het weer recht krijgen. Bij heel veel pech kan het enkele kilometers naar beneden vallen voor de piloot terug de controle over het toestel krijgt. Weet iemand of in zo'n geval de organen ook kunnen springen?