Ik kan mij vooral in het laatste stukje vinden welke Vansteenwegen aanhaalt.
I.v.m. de verschuiving van extreme opoffering naar extreem egoïsme.

Op zich is de verschijving weg van de extreme zelfopoffering een stap in de goede richting, enkel zijn we niet tijdig gestopt met stappen. Individualisme is deze dagen zo belangrijk geworden in onze maatschappij. Daar het ook wel positieve gevolgen heeft, brengt het evenzeer negatieve gevolgen met zich mee.
Velen zien 'ik' als het centrum van hun leven; ik moet mij zo goed mogelijk ontplooien, mij zo veel mogelijk kansen geven...

Steeds meer en meer merk ik verder bij kennissen, familie en nabije omgeving dat men geen moeite meer kan steken in liefde.
'Hij was de ware niet!' 'Ik ben niet meer verliefd!' ... en dergelijke uitspraken krijg je dan te horen. Niemand lijkt zich bewust te zijn van de realiteit en iedereen lijkt steeds dieper en dieper weg te zakken in het mooie droomplaatje van fictieve films, waarin je voor altijd gelukkig samen bent en altijd even dolverliefd blijft.