actualiteitsforums - Enkele post bekijken - De schizofrenie van Le Soir

De schizofrenie van Le Soir

De N-VA heeft bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) een klacht ingediend tegen de krant Le Soir. De krant zou volgens N-VA aanzetten tot haat en racisme. LUCKAS VANDER TAELEN noemt de gewraakte demarche van de krant 'pervers'.

De N-VA gaat klacht neerleggen bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, naar aanleiding van een column in Le Soir waar het Vlaamse woonbeleid in één adem genoemd wordt met etnische zuiveringen in Nigeria of het verdrijven van priesters uit Marokko. Wat voor de partij van Bart De Wever niet door de beugel kan, is de foto van een Nigeriaans massagraf als illustratie bij het artikel. Le Soir verdedigt zich door te zeggen dat de column slechts een 'levendige oproep was om de basisprincipes van democratie en broederlijkheid in herinnering te brengen'.

Ik heb in deze krant al geschreven wat ik denk over bepaalde aberraties van het decreet 'Wonen in eigen streek' (DS 4 maart). Ik denk dat het hoog tijd is dat de regels aangepast worden en dat we in Vlaanderen moeten durven nadenken over de onaanvaardbare gevolgen van soms goed bedoelde maatregelen. We moeten als Vlamingen ook tonen dat we onszelf in vraag durven te stellen en over alles een open discussie willen voeren.

Maar hoe zeer ik kritische vragen heb gesteld bij het decreet 'Wonen in eigen streek', het zou nooit bij me opkomen dit te gaan vergelijken met vormen van etnische zuiveringen in Afrika. Die vergelijking is zo overtrokken dat het meteen het hele debat onderuit haalt en iedereen zich ingraaft in zijn eigen gelijk.

FDF

Het is een merkwaardig kenmerk van bepaalde Franstalige columnisten om enkel over Vlaanderen te schrijven als er daar volgens hen weer eens fundamentele mensenrechten geschonden worden. Komt daarbij dat ze zichzelf zien als de herauten van de ideeën van de verlichting en de Franse Revolutie en ze niet gehinderd worden door enige zin voor nuance. Maar hun grote zwakte is hun blindheid tegenover de onhebbelijkheden van hun eigen cultuur en hun totaal gebrek aan kennis van de Vlaamse realiteit, meestal versterkt door hun al even grote onkunde van het Nederlands.

Le Soir lijkt last te hebben van een acute vorm van schizofrenie als het gaat over de verhouding met Vlaanderen. Soms neemt de krant lovenswaardige initiatieven om Vlaanderen beter voor te stellen aan zijn lezers. Maar op andere momenten weegt de erfenis van het verleden, toen Le Soir nog het officieuze partijblad was van het FDF.

En dan duiken chroniqueurs op, zoals voormalig hoofdredacteur Yvon Toussaint die het bekrompen Vlaanderen oproept om 'de bedorven lucht te verjagen met frisse wind'. Ze zien zichzelf al te graag als de behoeders van 'de waarden van gelijkheid, openheid en moderniteit', strijdend tegen de 'geobsedeerden van de zuiverheid van het bloed, de heilige grond en het geloof', zoals te lezen stond in de column van Jean-Paul Marthoz, die aanleiding was tot de klacht van de N-VA. Geef toe, dit soort proza valt niet zo vaak te lezen in de Vlaamse pers. Maar helaas worden dergelijke hoogdravende volzinnen zelden bovengehaald om het eens te hebben over de kleine kantjes van de grote culture française.

Ik heb nog nooit een Franstalige column gelezen waarin men zich afvraagt hoe het toch mogelijk is geweest dat het FDF tot ver in de jaren zeventig affiches verspreidde waarin 'Brussel Vlaams' in gotische letters was geschreven en Vlamingen zo werden geassocieerd met de nazi's. Geen Franstalige intellectueel is toen opgestaan om dit soort verdoken racisme aan te klagen. Net zomin als er ooit ergens een analyse is verschenen waarin een Franstalige op zoek gaat naar de reden waarom zijn taalgenoten het zo moeilijk blijven hebben om Nederlands te spreken als ze in Vlaanderen komen. Welke intellectueel ten zuiden van de taalgrens zal eens schrijven dat vele Franstaligen last blijven hebben van een nauwelijks verholen cultureel superioriteitsgevoel? En dat hun zelfverklaarde openheid zich al te vaak beperkt tot wie hun taal spreekt? Wie zal eens openlijk durven schrijven dat de lamentabele taalkennis van veel Franstaligen lange tijd haast principieel is geweest ?

Ik schrijf dit niet graag, omdat ik een zelfkritiek van binnen een gemeenschap veel interessanter vind dan kritiek van een buitenstaander. Daarom heb ik er ook geen probleem mee als Le Soir mijn column over het Vlaamse decreet 'Wonen in eigen streek' publiceert. Wij moeten als Vlamingen tonen dat we niet te beroerd zijn om onszelf in de spiegel te kijken. Franstaligen houden ons echter liever een spiegel voor en kijken niet graag naar hun eigen gebreken. Want hoezeer er bedenkingen geformuleerd kunnen worden bij het decreet, het zou elke Franstalige kritiek erop veel geloofwaardiger maken als men zou durven schrijven dat bijvoorbeeld taalvereisten in Wallonië niet nodig zijn, al was het maar omdat het gewoon ondenkbaar is dat iemand in een Waalse stad het in zijn hoofd zou halen om een andere taal te spreken dan het Frans. Het is natuurlijk leuk zich te amuseren met een zekere verkramptheid van politiek Vlaanderen, door een komiek in het Frans te laten bellen met het gemeentehuis van Dilbeek en dan aan te klagen dat het personeel aldaar geen Frans mag spreken. Dat is inderdaad een vrij extreme en voorbijgestreefde vorm van taalflamingantisme. Maar probeer maar eens in het Engels of het Nederlands te bellen naar om het even welk Waals gemeentehuis. Daar zijn geen regels nodig om enkel in het Frans bediend te worden, door de perfecte eentaligheid van de meeste Franstaligen.

Massagraf

Ik begrijp de verontwaardiging van Bart De Wever. Het is niet de eerste keer dat Le Soir uitglijdt: in 2008 riep een journalist op om de hele N-VA te laten verdrinken op zee. Dat is onaanvaardbaar. Net zoals de foto van een Nigeriaans massagraf niet hoort bij een artikel waar men het over het woonbeleid heeft. Dat is een perverse manier om meer te suggereren dan er geschreven staat. Maar ik betwijfel of De Wever gelijk heeft klacht in te dienen tegen de krant. Hij maakt op die manier de al vrij zelfingenomen auteurs van dit soort proza belangrijker dan ze in feite allang niet meer zijn. Daardoor kan hij eens te meer voorgesteld worden als een Vlaamse extremist die niet kan verdragen dat de waarheid geschreven wordt. Misschien moet hij maar eens met zijn gekende scherpe pen deze schabouwelijke en abjecte demagogie onderuit halen.

LUCKAS VANDER TAELEN, Vlaams parlementslid (Groen!).

DS, 25-03-2010