In China heb ik zelf een beetje ervaren wat het was om te leven binnen censuur. Niemand van ons kon onze email checken want sites zoals hotmail waren geblokkeerd. Een gids van ons, die als een soort vriend is geworden, wisselde met ons zijn gegevens uit. Toen ik met hem contact wilde opnemen was ook zijn site niet toegankelijk. De regering 'had hier zo zijn reden voor'. Onze gids sprak heel open tegen ons over China. Hij vertelde hoe Tibet behandeld werd, hoe China alle kwaliteit opgaf om zijn economie zo goed mogelijk draaiende te houden, hoe het vogelnest (cfr. olympische spelen) na de spelen niet meer gebruikt werd maar dat er nu naast het vogelnest een nieuw stadium wordt gebouwd om wél te gebruiken, etc.

Het leek wel of sommige van onze gidsen de kans namen om hun mening eens te zeggen over de regering. Een keer zag je dat onze gids in de auto niet echt de waarheid durfde te zeggen omdat de chauffeur erbij was.

(Dit alles even terzijde . Beschouw het als een extra weetje - altijd leuk.)

Ik vind het niet kunnen dat mensen bang moeten zijn hun mening te uiten of tegen gehouden worden als sommige gevallen in China. Langs de andere kant moet er ook wel een grens zijn aan de informatie die we te weten komen. Het stomste voorbeeld is onlangs verschenen op koppen of canvas. Welke van deze twee weet ik niet meer zeker. Het ging erover hoe je XTC maakt. Ze lieten op de TV zien (afleveringen kan je ook terugvinden op het internet) hoe je dit kon maken: welke benodigdheden, aantallen, waar te bestellen, etc. Al een geluk (zware sarcasme) meldde de nieuwslezer 'maar je mag het thuis niet namaken'.
Zo'n informatie hoort niet vrijgegeven te worden. Dit is zo'n typisch voorval van het slechte gedrag net motiveren. Net zoals sites die leren hoe je iets moet hacken, hoe een bom te maken, ... Deze informatie moet bestaan maar niet zo toegankelijk. Maar het is een moeilijke discussie over waar we dan de lijn trekken. Wat kan nog door en wat niet en voor wie wel en voor wie niet?