Total tolerance in Anderlecht


Luckas Vander Taelen legt uit waarom de leerlingen van een technische school in Anderlecht wegvluchten. En vraagt aan de Brusselse politici om nu eindelijk eens iets te doen.


Het Institut Supérieur Industriel de Bruxelles, kortweg Isib, is een technische school die twee vestigingen heeft, in Anderlecht en in Schaarbeek. Nu heeft de directie besloten om de site aan de Anderlechtse rue des Goujons te verlaten en alle lessen te geven in de Koningstraat. Dat is absoluut niet prettig voor de leerlingen, zei directeur Debast gisteren in Le Soir: ‘Er zijn niet genoeg stoelen, de leerlingen moeten op de radiatoren zitten en we moeten labo's omvormen tot klaslokalen. Maar we hebben geen keuze.'

De directie is tot die drastische beslissing overgegaan omdat sinds enige maanden de leerlingen tussen het Zuidstation en de school systematisch afgedreigd worden door jeugdbendes. Ze krijgen een mes op de keel en moeten hun gsm en hun portefeuille afgeven. Dat gebeurt al weken lang, elke dag. De politie is op de hoogte, er zijn klachten over 25 gevallen van agressie ingediend, maar tot meer dan één aanhouding is het nog niet gekomen. De arrestant werd meteen weer vrijgelaten en viel een dag later opnieuw studenten lastig. Sinds kort is er ook een tweede, nog gewelddadiger bende actief, en ook die heeft het volgens de directie ‘op studenten van Europese origine' gemunt. De maat is vol voor de school en naar Anderlecht komen de leerlingen nog maar één keer per week, voor praktijkvakken. Dan gebeuren de verplaatsingen om veiligheidsredenen in groep.

In dezelfde buurt zijn de afgelopen weken ook enkele verkrachtingen gebeurd door jeugdbendes, die ook niet door de politie zijn vervolgd. De Anderlechtse burgemeester Gaëtan Van Goidsenhoven (MR) erkent het probleem, maar hij beweert er niets te kunnen aan doen, omdat zijn agenten teveel administratief werk hebben, het verkeer rond het voetbalstadion regelen of gevangenen moeten vervoeren.

Diezelfde burgemeester hield kort geleden met zijn achttien Brusselse collega's een opmerkelijk pleidooi tegen de oprichting van één politiezone voor het Brusselse Gewest. Binnen deze eerbiedwaardige ‘Conferentie van de Brusselse Burgemeesters' wordt er zelfs gepleit voor een terugkeer naar negentien gemeentelijke korpsen. Net voor Nieuwjaar had de Brusselse minister-president al gemeld dat er bij de ‘interne staatshervorming' van het Brussels Gewest zeker geen revolutionaire veranderingen moesten verwacht worden. En dezelfde Charles Picqué zwaaide een paar dagen geleden triomfantelijk met een universitaire studie waaruit volgens hem bleek dat de negentien gemeentediensten het niet slechter doen dan hun collega's in de rest van het land. Dat is een terechte pluim voor de hard werkende gemeentelijke diensten, maar het doet niets af aan de bedenking dat Brussel niet langer een verzameling is van gemeenten, maar een metropool met problemen die de gemeenten overstijgen en die een grootstedelijke aanpak nodig hebben. De problematische wijk rond het Zuidstation grenst aan maar liefst vijf gemeenten en drie politiezones.

Maar dat chaotisch kluwen lijkt de partij van de burgemeester van Anderlecht niet te deren: de MR blijft net als de PS om overduidelijke electorale redenen gekant tegen een sterk Gewest en heeft het liever over de uitbreiding van Brussel. Om er nog een aantal gemeentelijke baronieën bij te nemen.

Hoelang nog gaan de Franstalige Brusselse politici zich blijven opsluiten in hun kortzichtig communalisme? Hun liefde voor de gemeentelijke autonomie begint op kortzichtigheid of zelfs blindheid te lijken. Delen van Brussel worden meer en meer no-gozones, een soort Bronx waar het gezag van gemeente en politie langzaam maar zeker afgebrokkeld is. In New York is er een einde gemaakt aan de almacht van gewelddadige bendes door een politiek van ‘zero tolerance'. In Brussel worden bij dat begrip nog steeds veel weldenkende wenkbrauwen gefronst. Maar als het zelfs niet meer mogelijk is de veiligheid van schoolgaande jeugd te garanderen, is er in Brussel een absoluut dieptepunt bereikt: een situatie van ‘total tolerance', waarbij alles lijkt te kunnen en te mogen. Politici bij wie de beslissing van het Isib geen alarmbel doet rinkelen, kan men beginnen te verdenken van onbekwaamheid, onverschilligheid en schuldig verzuim.


DS, 28-01-2010 (Luckas Vander Taelen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB