Desondanks het feit dat dit een verschrikkelijke wantoestand is zoals Liesel en Valerie al hebben benadrukt moest ik toch even luidop lachen bij het lezen van dit artikel. Met name bij de uitspraak van de vrouwelijke cipier: "Ik hoop dat we een prachtige relatie tegemoetgaan." kon ik mijn lach niet inhouden. Hoe kan zij nu "hopen" op een goede relatie met een verkrachter? Die man heeft een psychologische stoornis die niet te genezen is met een paar jaar cel én de aanradingen waren zo verschrikkelijk dat er een vrouw bijna is gestorven, wie wil er nu met zo iemand een kind grootbrengen. Bovendien is het quasi onmogelijk om hem mee te nemen op een avondje uit met de vriendinnen want er dreigt constant het gevaar dat hij een van je vriendinnen aanrandt, dus goed in de groep zal hij alvast niet liggen. De vrouw lijkt me echt naïef en ik hoop dat ze snel tot inkeer komt zodat het kind kans heeft op een min of meer normale toekomst. Ik vind het trouwens ook bizar dat er licht wordt gegaan over het feit dat dit blijkbaar schering en inslag is in gevangenissen waar verkrachters zitten. Ik vraag me af hoe het dan zit met de controle?