actualiteitsforums - Enkele post bekijken - De sterre die nooit stille staat

De sterre die nooit stille staat

Als Tom Naegels iets niet wil missen, dan zijn het de muizenissen die het leven in de grote stad met zich meebrengt. 'Dit is een droom van een tijd voor nieuwsgierige mensen.'

Ik zal u eens vertellen over het dilemma waar ik al een poosje mee zit. In maart van dit jaar heb ik mijn zoon, die nu twee jaar is, ingeschreven in de kleuterschool. Ik heb daarvoor gekampeerd, zoals het hoort. Dat kamperen was gezellig: we aten zelfgemaakte quiche, keken films op de laptop en maakten vrienden voor het leven.

Dankzij mijn inspanningen is mijn zoon nu ingeschreven op een school die tot dusver een normale stadsschool was, met een normale sociale mix, maar nu, door de vreemde wetmatigheden van de sociale druk, elk jaar sterker aan het verblanken is. Van de zesentwintig kamperende ouders was er slechts een niet-blank, en die was geadopteerd.

Ik zat daar op dat trottoir samen met een kernfysicus, een politoloog en enkele leraars; aardige, sympathieke mensen, die allemaal gekozen hebben voor een leven in een oudere stadswijk.

Nu komt het dilemma: ook al hebben wij die school zelf uitgekozen, ook al is het een buurtschool en geen Freinet of Steiner of Crea-weetikhoeveel-ding, toch voel ik me sinds die dag ongemakkelijk bij de gedachte dat mijn zoon, die nochtans opgroeit in een diverse wijk, in zijn klas enkel met andere blanke kinderen zal omgaan, met ouders die sterk lijken op zijn eigen ouders.

In de kinderopvang waar hij nu heen gaat, is dat ook al zo, ook al is daar niet gekampeerd. Ik voel me er ongemakkelijk bij dat de keuzes die ik spontaan maak, ertoe leiden dat mijn kind een even gesegregeerd parcours zal afleggen als ikzelf heb gedaan en dat hij, als ik niet oplet, als volwassene boeken zal moeten lezen om te weten te komen wie zijn buren zijn.

Maar tegelijk twijfel ik erover of ik hem naar scholen, crèches en vrijetijdsbestedingen moet sturen die ik zelf veel minder goed ken, dus ook minder goed kan inschatten, met als enige hoop dat hij, in tegenstelling tot zijn ouders, er wél een Nieuwe Belg door wordt, voor wie deze samenleving geen vreemd lichaam maar een natuurlijke habitat is.

De stad is de ster

Tot zover het dilemma, dat wel opgelost zal geraken, ik hou u op de hoogte. Wat heeft dat nu te maken met mijn ster, de gids die mij de weg wijst, waar de redactie van deze bijlage mij in deze kerstperiode gevraagd had een stukje over te schrijven?

Welnu. Die ster, die nooit stille staat, is precies dit soort dilemma's. Mijn ster is de veelheid aan conflicten, onzekerheden, vergissingen en verbazingen die het opeenpersen van mensen op een beperkte ruimte oplevert. Het zijn de verhalen die je tegemoet waaien, die ik zelf beleef of die anderen voor mij beleven. Het zijn de vragen die die verhalen opwerpen: vragen over wie je zelf bent, hoe je de anderen moet inschatten, en hoe je je het best tot elkaar verhoudt.

Ook al zorgen die dikwijls voor hoofdbrekens - misschien meer dan wanneer ik mijn tijd de rug zou toekeren, en voor de rust van een kleinere leefgemeenschap zou kiezen - ik zou ze voor geen geld ter wereld willen missen. Steek mij in een huis met een grote tuin en twee garages langs een Vlaamse steenweg, en ik zou een andere baan mogen zoeken. Mijn ster is de stad.

Die stad hoeft niet Antwerpen te zijn. Dat mag verrassend lijken, maar ik herhaal het: het gaat mij niet om Antwerpen. De laatste tijd ben ik om professionele redenen dikwijls in Brussel, en vaak verwens ik mezelf dat ik die stad niet even goed ken: dàt is pas een stad waar de verhalen je als regen in het gezicht striemen. Het gaat me om stedelijkheid op zich. Het gaat mij om het leven der anderen, dat zich aan het jouwe opdringt.

Het gaat me om de grote kwesties van deze tijd, die in kleine brokjes op elke straathoek te vinden zijn. Het is een voorrecht om die brokjes te mogen jutten. Het is een cadeau om uit je eigen leven te mogen stappen. Dit is een droom van een tijd voor nieuwsgierige mensen. Elke dag biedt nieuwe vragen en dilemma's. Elke dag, en het houdt maar niet op. Ook in 2010. Ik wens u hetzelfde toe.

DS, 24-12-2009 (Tom Naegels)