actualiteitsforums - Enkele post bekijken - 'Vandaag strijd ik verder vanuit mijn keuken'

'Vandaag strijd ik verder vanuit mijn keuken'

Kent u Margaretha Guidone nog? De huisvrouw uit Kapellen werd in 2006 wereldberoemd toen ze het VN-congres in Nairobi mocht toespreken over de opwarming van de aarde. Vandaag bakt ze weer als vanouds biologische appeltaart met haar vriendinnen. Vanuit haar zetel volgt ze wat er in Kopenhagen gebeurt.

Ze zou de Belgische politici wakker schudden met haar klimaatboodschap. En als het moest, zou ze de wereldleiders op de klimaatconferentie in de Kenaanse hoofdstad Nairobi gaan uitleggen hoe belangrijk het was dat ze het eens raakten. Als allereerste ecologische vluchteling zou ze zelfs naar Canada emigreren.

Margaretha Guidone was een huisvrouw met een missie. Maar dat was toen. Vandaag heeft ze het milieuactivisme en de politiek de rug toegekeerd. 'Die missie haalde mijn leven overhoop. Ik ben blij met wat ik meegemaakt en bereikt heb. Maar vandaag strijd ik verder vanuit mijn keuken. Achteraf gezien paste politiek niet bij mijn persoon. Op mijn 53ste ben ik bovendien te oud om nog op de barricades te klimmen.'

Heeft u de strijd opgegeven?

Margaretha Guidone: 'In geen geval. Er moet nog altijd gevochten worden voor het klimaat. Maar dat moet iedereen op zijn manier doen. Zelf probeer ik mijn huishouden zo ecologisch mogelijk te runnen. Ik zweer al jaren bij recycleren en bij biologische voeding. Nadat ik met een aantal Belgische politici An inconvenient truth (de documentairefilm van Al Gore over de opwarming van de aarde, nvdr.) zag, heb ik ook mijn droogkast buiten gezwierd omdat ze te veel verbruikt en in het hele huis dubbel glas laten plaatsen. Maar ik ben niet meer actief in de politiek of in milieubewegingen. De rebel is er wat uit.'

Bent u ontgoocheld?

'Nee, want ik vind dat er in positieve zin heel wat veranderd is tegenover drie jaar geleden. Als ik door mijn straat fiets en zie dat er zes buren zonnepanelen op hun dak hebben geplaatst, ben ik zelfs een beetje trots op mezelf. An inconvenient truth deed veel mensen inzien dat het de hoogste tijd is voor verandering. In België heb ik daartoe mijn steentje bijgedragen. Ik heb de film 33 keer gezien, telkens met andere mensen. Ik heb de wereld niet veranderd, maar wel een steentje in de goede richting gelegd.

Daar ben ik heel blij om, maar ik ben tegelijk ook wat teleurgesteld in sommige mensen. Ik heb altijd in de mooie boodschap geloofd. De eer voor de boodschapper interesseerde me niet. Maar dat ik als huisvrouw uit Kapellen in Nairobi op het klimaatcongres mocht spreken en een verkiesbare plaats kreeg bij de SP.A zorgde voor een aantal jaloerse reacties. Dat deed pijn. Daar had ik geen zin meer in. Bovendien kampte ik met serieuze gezondheidsproblemen omdat ik door mijn vegetarisme een vitaminekort had.'

Behoorlijk ironisch voor een milieuactiviste.

'Het had makkelijk opgelost kunnen worden als ik vitamine B12 had bijgenomen. Maar ik was te koppig om te geloven dat mijn gezondheidsproblemen aan vegetarisme te wijten waren. Tot ik zo ziek werd dat ik niet meer kon lopen en tijdelijk blind werd aan beide ogen. Ik was twintig kilo bijgekomen en kon mijn eten niet binnen houden. Bovendien kreeg ik zware diabetes. De dokters vermoedden dat een vroegere operatie en het begin van mijn menopauze de oorzaak waren, in combinatie met vegetarisme. Nu eet ik weer af en toe vlees en ben ik genezen. Maar ik las nog regelmatig een veggiedag in.'

U bent dus in zekere zin terug waar u vijf jaar geleden begonnen bent.

'Dan vergeet je dat er heel wat gerealiseerd is voor het klimaat. Voor mij was het een heel vermoeiende tijd waarin ik mijn familie en vrienden erg miste. Op een bepaald moment was het gewoon genoeg. Ik ben niet het type dat bij invloedrijke ministers op de koffie gaat. Ik bak liever een lekkere biologische appeltaart met mijn vriendin Marleen die hier om de hoek woont. Maar ik ben dankbaar voor wat ik heb meegemaakt. Het was een boeiende periode die voorbijgevlogen is. Het lijkt nu een soort bliksemflits die ver achter me ligt.'

Hoe staat het met uw plannen om als ecologisch vluchteling naar Canada te emigreren?

'Deze zomer was ik met mijn familie drie weken op vakantie naar Canada. Ik zag er met mijn eigen ogen hoe de gletsjers smelten. Dat was heel emotioneel. Fysiek was ik niet sterk genoeg om de gletsjer te beklimmen, maar daarvoor ga ik op een dag graag terug. Het is nog steeds onze droom om naar Canada te verhuizen, maar de plannen zijn niet meer concreet. Normaal zouden we via de firma van mijn echtgenoot kunnen gaan, maar dat is door de crisis nu geen optie.'

Wordt u nog herkend op straat?

'Van mijn imago als klimaatreddende huisvrouw kom ik nooit meer af. (lacht) Maar dat vind ik niet erg. Ik zou alles opnieuw doen.'

Wat verwacht u van het resultaat van de klimaatconferentie in Kopenhagen?

'Ik ben van nature positief ingesteld, ik heb goede hoop op een akkoord. Hopelijk zullen de VS deze keer ook de overeenkomst bekrachtigen. Vanuit mijn zetel volg ik het congres op de voet op tv. Het is belangrijk dat iedereen zich inzet om de klimaatverandering tegen te houden. Zelf zal ik dat blijven doen, zij het op kleinere schaal dan drie jaar geleden.'

Blog DS, 08-12-2009 (Eline Bergmans)