Ik ben hier ook zeer blij mee! Mijn ouders hebben vanalles geprobeerd om kinderen te krijgen en ze hebben hier heel erg onder geleden. Voor hen was het inderdaad zowel psychologisch en fysiologisch (én financieel) enorm zwaar. Het is heel erg om een vurige kinderwens te hebben en niet in staat zijn om deze te vervullen. Het is een gevoel van machteloosheid. Uiteindelijk zijn mijn ouders overgeschakeld naar adoptie, (wat ook de nodige leed met zich mee bracht; ze werden onderworpen aan proeven om te zien of ze wel "goede ouders" zijn, misschien logisch zou je denken, maar die proeven waren verschrikkelijk vernederend en men dreef de koppels tot het uiterste om te zien hoeveel ze wel over hadden voor 'een kind'. Dat doet men toch ook niet als gewone koppels een kindje willen maken, die worden toch ook niet getest of ze wel in staat zijn om een kind op te voeden!) Ik kan alleen maar blij zijn dat ze mij hebben geadopteerd, maar ik wens niemand zo'n lange lijdenstocht voor een kind toe, daarom dat ik blij ben met deze vooruitgang (ik denk dat ik dit terecht een 'vooruitgang' mag noemen) want de psychologische, fysiologische en financiele impact wordt hierbij geminimaliseerd. En dat kunnen we inderdaad alleen maar toejuichen...