Ook hier weer even nuchter de feiten bestuderen.

Eerst en vooral: Er wordt NERGENS gezegd dat de vader zijn kind sloeg, al geen reden om het kind daar weg te houden dus.

Ten tweede: Het kind zegt dat zijn vader zijn leven verwoest heeft. Dan vraag ik mij af hoe dat kind dat kan zeggen als hij zijn vader nooit bewust gekend heeft? Hier houdt ik de moeder scherp in de gaten die waarschijnlijk met niet al te veel goede woorden over papa gesproken heeft.

Ten derde: Een kind kan pas echt beslissen waar het gaat wonen als het meerderjarig is. Daarvoor wordt er in de eerste plaats geluisterd naar psychologen die de situatie proberen in te schatten.


Mijn conclussie dus? Als de psychologen beslissen dat het kind beter bij zijn vader gaat wonen dan zal dat ook wel zo zijn voor het welzijn van het kind. Waarschijnlijk heeft het kind steeds met weinig goede woorden over zijn vader gesproken en hebben de psychologen nogal snel de link naar de moeder gelegd. Als het kind dit zelf al niet gedaan had...
Het is zeker niet wenselijk dat een kind opgroeit in een constante sfeer van haat (die zijn moeder dus wel eens goed zou kunnen uitstralen) dus heeft de rechter beslist dat het beter is dat het kind naar vader gaat...

Indien voorgaande niet het geval is en er helemaal geen sprake is van haat van de moeder naar de vader toe dan is de beslissing net iets twijfelachtiger aangezien toch meestal de kant van de moeder gekozen wordt?

Met de feiten dat we nu hebben kunnen we geen sluitende conclussie trekken maar ik houd al de mogelijkheden open...