Vaak vergeten we hoe goed we het wel niet hebben in dit kleine landje van ons.
Hoe moeilijk is het voor ons om in te beelden dat zulke dingen in 2009 nog voorvallen, ookal speelt het zich duizenden kilometers ver af.
Persoonlijk wordt ik hier toch een beetje stil van. En niet alleen stil, maar een schuldgevoel sluipt ook door men lijf.

Hoe kunnen we toekijken terwijl dit gebeurd... sinds wanneer zijn we gestopt met helpen en gestart met compassie vanop een afstand. Waarschijnlijk is het altijd zo geweest, maar hoe moet je als speldenkopje in en hooiberg een verandering op poten krijgen...

Iets om over na te denken.