Mijn ouders werken allebei in de zorgsector, weliswaar in een verschillend rusthuis. Uit hun ervaringen kan ik enkel afleiden dat wegens financiële mogelijkheden de belangen van de bewoners steeds over het hoofd worden gezien.

Mijn moeder kent het principe van 'aandachtspersoon' al enkele jaren maar een echte dialoog tussen verzorgster en bewoner levert dit niet echt op. Grotendeels wordt deze functie beperkt tot het kopen van kleine attenties tijdens feestdagen.

Mijn vader werkt als kinesitherapeut in een OCMW rusthuis, hij vertelde me dat alle OCMW instellingen terugkomen van het idee 'aandachtspersoon' omdat het praktisch niet realiseerbaar is (beperkte financiële middelen, verzorgenden is een knelpuntberoep,...) Het wordt grotendeels bepaald door het engagement van het personeel. Niet alle personen zijn te vinden voor dit idee. Dit komt dan meestal omdat het niet 'klikt' met de persoon die ze toegewezen krijgen als aandachtspersoon.

Begrijp met niet verkeerd ik ben een voorstander om bejaarden een mooie oude dag te bezorgen maar uit eigen ervaringen kan ik enkel afleiden dat deze generatie vaak vergeten wordt.