Dit artikel doet mij eigenlijk ongelooflijk veel plezier. Ik vind namelijk dat mensen in een rusthuis niet zomaar aan de kant geschoven mogen worden. Zo’n “opgeruimd staat netjes”-mentaliteit waarbij ouderen gewoon worden “gedropped” in een home lijkt mij echt onmenselijk. Deze mensen hebben ook nog innerlijke verlangens en meestal zijn dit maar kleinigheden waaraan gemakkelijk voldaan kan worden. Als het contact tussen personeel en bejaarde terug persoonlijker wordt , waarbij het personeel aandacht besteed aan de verlangens, gevoelens en gedachten van de bejaarde, kan dit volgens mij voor beide partijen positief uitdraaien. Het personeel werkt minder in een “bedrijf” waarin automatisme en routine voorop staan, maar meer in een thuissituatie, wat mij toch aangenamer lijkt. Ook de persoon op leeftijd (die misschien zelfs geen familie meer heeft), wordt gehoord, kan zijn zegje eens doen en voelt zich meer gewaardeerd.
Met de conclusie ben ik het bijgevolg volledig eens:
'Je moet niet in een luchtballon klimmen met je bewoners of grote budgetten opzij zetten om ze te plezieren. De man die na het wekken nog tien minuten wou blijven liggen, loopt nu fluitend door de gang. Een win-winsituatie, want ook het personeel loopt er rustiger bij.'