Ik ben het deels eens met Tine. Goede doelen zijn een goed initiatief, maar we kunnen ze niet alle derde wereldlanden helpen. Enerzijds hebben we gewoonweg onvoldoende financiële middelen, anderzijds is het gewoonweg niet haalbaar. We moeten ze een duwtje in de rug kunnen geven. Er zijn verschillende sociologen die aanhangers zijn van het solidariteitsprincipe waarbij we in België 1% van ons jaarlijks inkomen zouden moeten afgeven aan de derde wereld. Maar hierbij stel ik me verschillende vragen: Gaat het geld écht naar daar? Wat aan ze hiermee doen? Heeft het gunstige effecten? Is het voldoende dat enkel Belgen dit doen?
Bovendien speelt het een grote rol dat niet álle mensen het in België even breed hebben. 1% is niet veel, maar die paar euro’s kunnen een groot verschil maken bij arme gezinnen.

Persoonlijk denk ik dat we ons vooral moeten toespitsen om onderwijs in Nicaragua, eventueel met hulp uit het buitenland. Bij het buitenland spreek ik niet alleen over België, maar over gans Europa. Des te beter geschoolde bevolking, des te beter de economie draait, des te meer de welvaart stijgt. Dit gaat de bevolking ook meer vertrouwen geven in een toekomst in hun land.

Ook zou er iets dringend moeten gebeuren aan de onontbeerlijke omstandigheden waarin sommige mensen die Nicaragua leven. Ik kan goed begrijpen dat mensen waarvan de meerderheid leeft in huisjes van afval gemaakt, weg willen. Ik zou er ook niet kunnen blijven, en denk zelfs dat een gewone westerling dit zich niet kan inbeelden. De grote oplossing om dit probleem te verhelpen ligt bij de president. Laten we hopen dat hij dit probleem onder ogen wil zien, zijn bevolking wilt helpen, zodat zijn bevolking weer hoop krijgt!