Het lijkt me enorm vreselijk om zo te leven, om zo'n angsten te kennen en te doorstaan. Wij, Belgen, weten het echt niet hoe goed we het hier eigenlijk hebben. Zijn we ziek, dan is er de mutualiteit. Krijgen we kinderen, dan krijgen we kinderbijslag. Zo gaat het maar voort eigenlijk. En toch zijn we niet tevreden?

Ik heb enorm respect voor zo'n mensen die ondanks alles er toch blijven in geloven dat het goed gaat komen met hen. Ik ga ieder jaar op kamp met maatschappelijk kwetsbare kinderen. Op zo'n vakanties maak je altijd nogal wat mee. De kinderen komen soms af met verhalen waar je liever je oren en ogen voor dicht doet. Deze vrouw blijft proberen en wordt het ook beu, dat is duidelijk merkbaar. Maar het positieve hier vind ik toch wel dat zij deze frustratie niet uitwerkt op haar kinderen.

Voor kinderen die eigenlijk niet op vakantie kunnen gaan, omdat ze daar het geld niet voor hebben, is Jeugd & Vrede eigenlijk de echte oplossing. Je kan iets regelen met de organisatoren van de kampen en zij zien dan hoeveel je moet betalen. Voor zeer weinig geld kan zo'n kind zich dan toch een hele week uitleven en amuseren.
Daarom ga ik zo graag met Jeugd & Vrede op kamp, om die kinderen toch tenminste iets leuks in hun leven te geven. Leuke herinneringen doen vaak veel in kwade tijden...

__________________
Wat als het oorlog was...
en er ging niemand naartoe?