actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Edward 'Ted' Kennedy (1932-2009)

Afscheid van een zachte held

Obama zegt vaarwel aan Ted Kennedy — De begrafenis van Ted Kennedy kluisterde dit weekend velen aan het scherm. Zoals we dat van hem ondertussen gewoon zijn, was de rede die BARACK OBAMA uitsprak meer dan een simpel dankwoord. Het werd een grafrede, maar ook een politiek programma en een levensbeschouwing in een notendop.

"Vandaag nemen wij afscheid van het jongste kind van Rose en Joseph Kennedy. De wereld zal zich hun zoon Edward nog lang herinneren als de erfgenaam van een zware nalatenschap, de verdediger van de machtelozen, de ziel van de democratische partij, de leeuw van de Senaat van de Verenigde Staten. Een man wiens naam op bijna duizend wetten staat, waarvan hij er meer dan driehonderd zelf schreef. Maar zij die van hem hielden en om zijn heengaan treuren, kenden Ted Kennedy onder andere titels: Vader. Broer. Echtgenoot. Oom Teddy, of zoals zijn jongere nichtjes en neefjes hem vaak noemden, 'The Grand Fromage', de 'Big Cheese': de grote baas. Ikzelf - en ik ben lang niet de enige in deze stad waar hij bijna een halve eeuw gewerkt heeft - kende hem als collega, als mentor en bovenal als vriend.

Ted Kennedy begon als de benjamin van de familie en eindige als haar patriarch. Hij was de rusteloze dromer die haar onverzettelijke rots werd. Hij was het zonnige, vrolijke kind dat door zijn broers werd geplaagd, maar dat snel leerde weg te lachen. Toen ze hem van een boot gooiden omdat hij niet wist wat een kluiver was, klauterde hij weer aan boord en leerde hij zeilen. Toen een fotograaf tijdens een persconferentie de net verkozen Bobby vroeg om een stap achteruit te gaan, omdat hij zijn jongere broer in de schaduw zette, grapte Teddy, 'Dat wordt in Washington ook zo'.

Met zijn veerkracht en zijn goede humeur overwon Ted Kennedy meer pijn en meer tragedies dan de meesten van ons ooit zullen meemaken. Op zijn zestiende had hij al een broer en een zuster verloren. Twee andere broers werden brutaal weggerukt van het land dat van hen hield. In de laatste dagen van zijn eigen leven nam hij afscheid van Eunice, zijn beminde zus. Hij kwam bijna om het leven in een vliegtuigongeval, zag twee van zijn kinderen met kanker vechten, begroef drie neven en moest op de meest publiek mogelijke manier afrekenen met persoonlijke mislukkingen en tegenslagen.

Die reeks van gebeurtenissen had een mindere man kunnen breken. En Ted had zich gemakkelijk kunnen laten gaan. Hij had hard en bitter kunnen worden, zich overgeven aan zelfmedelijden en spijt, zich uit het openbare leven terugtrekken om in rust en vrede oud te worden. Niemand zou het hem euvel hebben geduid. Maar zo was Ted Kennedy niet. In zijn eigen woorden: “Persoonlijke fouten en zwakheden zijn geen excuus om het op te geven. Ze ontslaan ons niet van de gemeenschappelijke plicht om onszelf te geven.,

Zijn persoonlijke lijden maakte Ted Kennedy alerter voor de problemen en het lijden van de anderen. Het zieke kind dat geen dokter krijgt; de jonge soldaat die zonder kogelvrije uitrusting de strijd in wordt gestuurd; de burger die haar rechten niet krijgt vanwege haar huidskleur of de persoon van wie zij houdt of haar afkomst. Er loopt een rode draad door alle grote wetten die hij bepleitte, de wet op de burgerrechten, de gehandicaptenzorg, de hervorming van de immigratie, de gezondheidszorg voor kinderen, het ouderschaps- en medisch verlof. Het levenswerk van Ted Kennedy was niet de verdediging van de rijken of de machtigen of de mensen met connecties. Hij vocht om onmondigen een stem te geven, om een sport toe te voegen aan de ladder van de kansen, om de droom waarop ons land gebouwd is waar te maken. Hij kreeg de tijd die zijn broers niet kregen. Dat geschenk gebruikte hij om zoveel mogelijk levens te beïnvloeden en zoveel mogelijk onrecht te herstellen als hij kon.

Zijn stem kon donderen in de senaat, zijn gezicht kon rood worden, zijn vuist op het spreekgestoelte slaan. Als een natuurkracht vocht hij voor de gezondheidszorg of voor de rechten van de arbeiders of voor de burgerrechten. Maar hoewel hij met hart en ziel voor die idealen streed, vatte hij meningsverschillen nooit persoonlijk op. Zijn felste critici noemden hem een partijdige bliksemafleider, maar zo zag Ted Kennedy de wereld niet en zo zagen zijn collega's hem evenmin. Hij was het kind van een tijd toen de vreugde en de adeldom van de politiek verhinderden dat verschillen tussen partijen en filosofieën samenwerking en wederzijds respect in de weg stonden. Een tijd toen tegenstanders elkaar nog als patriotten beschouwden.

En zo werd Ted Kennedy de grootste wetgever van onze tijd. Hij werd dat door vast te houden aan zijn principes maar ook door compromissen en punten van overeenkomst te zoeken, niet alleen door te onderhandelen en te marchanderen, maar ook met vriendschap en met vriendelijkheid en humor. Ted Kennedy was de vader die niet alleen voor zijn drie eigen kinderen zorgde maar ook voor die van John en Bobby. Ze gingen samen kamperen, hij leerde hen zeilen, hij lachte en danste met hen op verjaardagen en bruiloften, weende en treurde met hen in tragische tijden. En hij gaf hen de geest mee van dienstbaarheid en onzelfzuchtigheid die zijn ouders hem hadden bijgebracht. Kort nadat Ted zijn nichtje Caroline voor het altaar had weggegeven, ontving hij een briefje van Jackie: 'Jij, de zorgeloze jongste broer, hebt een last op je schouders kregen die een held zou afschrikken. Wij komen er allemaal door omdat jij er altijd met je liefde bent.'

Wij kunnen niet weten hoe lang wij op deze wereld zullen zijn. Wij kunnen niet voorspellen welke beproevingen en tegenslagen ons wachten. Wij kunnen niet weten wat God met ons van plan is. Maar wij kunnen wel naar ons beste vermogen leven, met wilskracht, met liefde en met vreugde. Wij kunnen elke dag gebruiken om de mensen die ons dierbaar zijn te tonen hoeveel wij om hen geven, en de anderen de vriendelijkheid en het respect te tonen waar wij zelf op hopen. Wij kunnen van onze vergissingen leren en door onze mislukkingen groeien. En wij kunnen ons uiterste best doen om de wereld beter te maken, zodat wij op een dag, als wij het geluk hebben om terug te mogen kijken op ons leven, beseffen dat wij het goed hebben gebruikt, dat wij een verschil hebben gemaakt, dat onze vluchtige aanwezigheid een blijvende stempel heeft gedrukt op het leven van andere mensen.

Zo heeft Ted Kennedy geleefd. Dat is zijn nalatenschap. Ooit zei hij over zijn broer Bobby dat we hem niet moesten idealiseren en hem in de dood niet groter moesten maken dan hij in het leven was geweest. Ik neem aan dat hij hetzelfde over zichzelf zou zeggen. Ted Kennedy kreeg de hoogste verwachtingen op zijn schouders gelegd omdat hij was wie hij was. Hij overtrof ze allemaal door te worden wie hij werd. Vandaag treuren wij niet over hem vanwege het aanzien van zijn naam of van zijn ambt. Wij treuren omdat wij hielden van deze vriendelijke, zachte held die smart en tragedie overwon - niet uit ijdelheid of uit ambitie, niet voor geld of macht, maar alleen voor het volk en het land waarvan hij hield."

Barack Obama is president van de Verenigde Staten. Dit is een ingekorte versie van de rede die hij afgelopen weekend uitsprak bij de begrafenis van Ted Kennedy.

DS, 31-08-2009