actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Tinnitus: 'Elk woord doet pijn'

'Die kwaal beheerst mijn hele leven: elk woord doet pijn'

ESSEN - Dietrich Hectors (29), een doctor ingenieur uit Essen, kon het gesuis in zijn oren -een gevolg van te luide muziek- niet meer aan en stapte vrijdag uit het leven.

'Wij wisten dat hij er last van had, maar niet dat het zo erg was', zegt Hannelore Hectors, de zus van Dietrich. 'Wij -mijn vader, moeder en broer- beseffen dat dit voor hem de enige oplossing was. Hij heeft alles geprobeerd om terug te vechten. Hij kende ook alles van zijn aandoening, probeerde op internetfora mensen met dezelfde oorziekte te helpen. Maar hij wist dat het alleen maar erger zou worden.'

Dietrich kreeg tinnitus, een vorm van oorsuizingen waarbij iemand geluid hoort dat er niet is, en hyperacusis, overgevoeligheid voor lawaai. Als liefhebber van hardrock en metal had hij zich blootgesteld aan te luide muziek. In zijn afscheidsbrief waarschuwt hij andere mensen voor gehoorschade. Hij schrijft:

'Ik voel me ongelooflijk slecht... Ik kan moeilijk beschrijven wat ik voel. Maar ik ga het toch proberen uit te leggen. Beeld je maar eens in dat elk woord dat je zegt, pijn doet, en dat je met een constant fluitende stoomketel in je oren zit. Ik heb mijn leven drastisch moeten veranderen. Vroeger was ik een hypersociaal mens, elke avond op café of gezellig samenkomen met mensen. Nu zit ik thuis, eenzaam in de stilte.'

Dietrich beschrijft hoe hij de kwaal heeft opgelopen. 'Het is in trapjes gebeurd, steeds erger en erger.' Op zijn veertiende ontdekte Dietrichs muziek. Eerst hardrock, later metal. Op 20 november 1996 ging hij naar een concert van de metalband Sepultura. 'Vanaf de eerste noot hoorde ik dat er iets niet goed zat. De muziek stond veel te luid, ik voelde de gitaren en drums daveren in mijn oren. Zoiets luids had ik nog nooit meegemaakt. Maar ik was te koppig om weg te gaan.'

'Rond 24 uur was het optreden gedaan. Mijn oren tuitten als nooit tevoren. De dag erna wilde ik ontbijten, mijn moeder was al aan het afruimen. Telkens ze met bestek of borden iets anders raakte, deed dat verschrikkelijk veel pijn aan mijn oren. Volgens de huisarts had ik een geluidstrauma, veroorzaakt door blootstelling aan te veel lawaai. Langzamerhand minderde het gepiep in mijn oren, maar ik had aan het concert toch een licht blijvend gepiep overgehouden. Toen besloot ik voor mezelf dat het me nooit meer opnieuw zou overkomen. Ik zou altijd oorwatten meenemen naar fuiven en optredens.'

Dietrich studeerde verder voor ingenieur in Leuven. Hij speelde elektrische gitaar in een rock- en metalband waarmee hij in 2000 zelfs het podium van Marktrock haalde. Maar een woensdag in april 2003 veranderde zijn leven. Dietrich vergat zijn oorwatten in de haast om tijdig op de repetitie te raken. 'We speelden luid die dag. Toen we na de repetitie terug naar Leuven reden, suisden mijn oren loeihard. De dag erop werd ik wakker en hoorde ik alleen maar gepiep. Vele geluiden deden pijn. Een lopende kraan, een piepende deur, lachende mensen, docerende proffen, het sneed allemaal door merg en been. Ik besloot onmiddellijk te stoppen met de band. Voor de eerste keer in mijn leven moest ik afspraken afzeggen omdat het te pijnlijk was voor mijn oren.'

Dankzij medicatie werd het leven van Dietrich weer wat draaglijk. In de zomer van 2006 ging hij met zijn vriendin naar de Tieltse Feesten. 'We maakten aanstalten om naar huis te gaan en ver van de muziek deed ik mijn oorwatten uit. Toen gebeurde het plots. Vlakbij begon men vuurwerk af te steken. Tegen dat ik mijn oorwatten in had, waren we al een paar knallen verder. De dag nadien voelden mijn oren verschrikkelijk pijnlijk aan, alle geluid deed pijn.'

Na zijn doctoraat vond Dietrich een job bij OCAS in Zelzate, een onderzoekscentrum van ArcelorMittal en de Vlaamse overheid. Maar hij begon het geloof in het leven te verliezen.

'De pieptoon in mijn oren is nu voor het eerst écht ondraaglijk. Hij komt boven alles uit. Ondanks nog zwaardere medicatie doet ALLES pijn aan mijn oren, vooral mijn eigen stem. Ik kan niet communiceren, net op een moment dat ik er zoveel behoefte aan heb om met mensen te praten. Honderden keren heb ik teruggevochten, me in stilte gehuld, me asociaal gedragen, totdat er beterschap kwam. Maar er is ergens een grens. Die grens is bereikt.'

Wie het zelf moeilijk heeft en een luisterend oor zoekt, kan dag en nacht terecht bij Tele-Onthaal, op het gratis nummer 106. Of anders bij de Zelfmoordlijn: 02-649.95.55

DS, 22-07-2009 (Elke Mussche)