actualiteitsforums - Enkele post bekijken - 'Ik doe dit voor mijn stad'

NIMBY

Groot nieuws deze week. Een restauranthouder uit Antwerpen kan de Lange Wapper tegenhouden. Als de Raad van State het advies van de auditeur in de zaak volgt, dan zal het minstens drie jaar langer duren vooraleer de Sinjoren hun Lange Wapper in gebruik kunnen nemen.

De restaurateur van het Pomphuis is niet alleen. Overal te lande speelt zich hetzelfde scenario af met verschillende personages in de hoofdrol, maar steeds volgens een vaste verhaallijn. De particuliere benadeelden van een beslissing die de overheid motiveert vanuit het algemeen belang, kelderen project na project. In Dendermonde wil de federale overheid, met instemming van de gemeente, graag een nieuwe gevangenis bouwen. Het buurtcomité slaagde er merkwaardig genoeg in de Raad van State te overtuigen dat de gevangenen voor extra verkeer zouden zorgen en de afwikkeling onduidelijk is. Resultaat: het ruimtelijk uitvoeringsplan van de provincie is geschorst. In Kampenhout wil een bedrijf een nieuwe verbrandingsoven bouwen. Nog voor de milieueffecten bestudeerd zijn, hebben de omwonenden zich verenigd in een front dat nu al aankondigt naar de Raad van State te trekken.

In Deurne loopt de verlenging van de startbaan van de luchthaven ettelijke jaren vertraging op door procedures voor diezelfde Raad van State. In Meise-Westrode werd twintig jaar geleden gestart met de ontwikkeling van een bedrijvenzone langs de A12. Vijftien jaar geleden gebeurden de onteigeningen. Vorig jaar schorste de Raad van State het besluit van de Vlaamse Regering om de ontwikkeling van het bedrijventerrein toe te laten, en dat op basis van een klacht van enkele buurtbewoners. En dan hebben we het nog niet gehad over een resem andere projecten - o.a. de verbreding van de Brusselse Ring - die zich aankondigen als het volgende hoofdstuk in deze strijd.

Een investeerder die een bouwvergunning nodig heeft, een ondernemer die een milieuvergunning behoeft of een handelaar voor wie een exploitatievergunning vereist is, leeft dus in de grootste onzekerheid. Maar ook de overheid blijft niet gespaard wanneer ze investeert. Willen we ons land vernieuwen, dan moeten we onze infrastructuur moderniseren. Dat lukt niet in een klimaat waar een minderheid vaak en vlot de beslissingen van een meerderheid kan onderuit halen. Als het NIMBY of Not In My Backyard-syndroom regeert, betaalt onze economie de prijs. In tijden van recessie is dat extra jammer.

Om te weten hoe we in dit straatje zijn beland, hoeven we enkel naar onszelf te kijken. Niemand staat te springen om een brug, gevangenis, verbrandingsoven of bedrijventerrein in zijn achtertuin te zien verrijzen. Maar iedereen wil wel graag vlot op zijn werk geraken, weten dat criminelen achter de tralies worden gestopt, dat afval wordt verwerkt en dat bedrijven plek vinden om uit te breiden.

De oplossing zit ook hier in innovatie. Waarom maken we geen regels die een proportionaliteitsbeginsel inbouwen wanneer de rechtbank zich uitspreekt? Of geven we de Raad van State geen andere remedies, zoals schadevergoedingen, om de overheid op de vingers te tikken wanneer ze onzorgvuldige beslissingen neemt?

In ieder geval moeten we ons hierover bezinnen, want de manier waarop we nu beslissingen nemen is zo democratisch dat onze democratie straks verzandt in een dictatuur van de minderheid.

Lorin Parys is voorzitter van Flanders DC, de Vlaamse organisatie voor ondernemingscreativiteit. Hij schrijft deze column in eigen naam.

DS, 10-07-2009