Iemand die met mij op school heeft gezeten en nadien bevriend is gebleven is ook een homo.
Ik vond het zeer erg voor hem dat een deel van zijn “vrienden” hem lieten vallen toen hij zich als homo heeft geout. Het heeft voor hem zeer lang geduurd vooral eer hij tegen nieuwe vrienden durfde zeggen dat hij homo was. Nu iedereen weet dat hij homo is bekijken sommige hem na. Vroeger zou hij zich daar aan geërgerd hebben. Nu daarentegen denkt hij van ik ben wie ik ben en daarmee uit.

Als je hem met hem hierover praat begrijpt hij dat mensen die je laten vallen eigenlijk geen vrienden zijn. Ook dat homo zijn geen beperking is om vrienden te maken.

Ik denk ook dat de coming-out voor de meeste een stap in het onbekende is. Dit schrikt hen zeer hard af. Door het leven gaan zonder dat je jezelf bent is volgens mij nog veel erger. En welk recht hebben wij om mensen op hun persoonlijkheid af te rekenen zonder dat we ze kennen.

Ik hoop dat wij als leerkrachten de mensen meer begrip voller kunnen maken t.o.v. holibi’s. Zo dat zij zich durven outen. Als het aanvaard is dan is er niets meer om schrik voor te hebben.

Conclusie
Verdraagzaamheid heeft soms nare gevolgen, mensen durven zich zelf niet meer zijn als er te weinig verdraagzaamheid is.