Officieel heet het dat samenvallende verkiezingen voor niets nodig zijn, omdat het federale en het Vlaamse niveau weinig tot niets met elkaar te maken hebben. In werkelijkheid is het natuurlijk net andersom, anders kun je niet verklaren waarom de regering-Van Rompuy verworden is tot iets wat je zelfs met moeite nog een regering van lopende zaken kan noemen.

In het oog van de zwaarste economische storm in decennia, met een dreigend begrotingstekort dat de inspanningen van alle regeringen van de afgelopen twintig jaar dreigt teniet te doen, zit iedereen er met de duimen te draaien, terwijl de kabinetards, bij gebrek aan inhoudelijk werk, dan maar verkiezingsdrukwerk in enveloppen stoppen.

Het is niet ongebruikelijk dat in de laatste maanden voor de verkiezingen alle hete politieke hangijzers 'on hold' worden gezet, maar de huidige inertie en lamlendigheid is in deze sociaal-economische context haast wraakroepend, en een bekentenis van absolute onmacht.

Het argument dat beide niveaus niets met elkaar te maken hebben wordt ook nog eens tegengesproken door de speculaties die volop in de Wetstraat woeden. Met name dat de echte inzet wel weer eens in Wallonië gevonden zou kunnen worden, waar de andere partijen overwegen de MR, als de uitslag het enigszins toelaat, in de oppositie te duwen. Wanneer dat scenario klopt, is de stabiliteit van de regering-Van Rompuy, waar ministers het vandaag al een doodnormale zaak vinden om ongegeneerd kritiek te spuien op hun eigen werkzaamheden, totaal onbestaande geworden.

Het meest logische scenario is dan zelfs dat we in het najaar toch opnieuw naar de stembus gaan, ditmaal voor federale verkiezingen, en een wederom onmogelijke formatieopdracht. De kans dat er een nieuwe periode van feitelijke onbestuurbaarheid aanbreekt is dus groter dan die van alle andere alternatieven.

Maar dat kan niet verhinderen dat ondertussen het overlevingsgevecht op alle fronten woedt, waarbij geen enkel middel geschuwd worden.

De belofte van Bart Somers aan overloper Vijnck, een man van wie zelfs zijn eigen partij toegeeft dat hij alleen goed is om broodjes te smeren, is beschamend: in ruil voor de overstap een verkiesbare plaats of een minstens evenwaardig gerenumereerde kabinetsfunctie.

En dan maar verbaasd zijn dat de antipolitiek in een razend tempo aan populariteit wint en dat men geen goede mensen meer vindt die deze stiel nog willen uitoefenen.

Yves Desmet
Politiek commentator


Bron: http://www.demorgen.be


Een stukje politieke analyse van Yves Desmet. Interessant en verstaanbaar voor iedereen die nog maar een klein beetje interesse heeft voor wat er gebeurt in de Belgische politiek. (Ik veronderstel wel dat hoe meer achtergrond je hebt, hoe beter je de dingen die gezegd worden begrijpt.)