FABELTJESLAND VERNIETIGD


Het land van de gelukkigste kinderen van de wereld. Van Jip & Janneke, Hema-worsten en het Koningshuis. Nederland is mijn vaderland én mijn moederland. Toch wilde ik er lang geleden weg. Omdat je er nauwelijks een individu kunt zijn, iedereen zich met elkaar bemoeit, een grote mond heeft en een mening. Tussen 'Ik vind het lekker' en 'ik vind het stom' bestaan er weinig nuances. En allemaal in koor meezingen met André Hazes maakt me misselijk.


Mijn vader ging als oud-paracommando ieder jaar marcheren voor zijn Prins Bernard. En bij iedere verjaardag van een lid van het koningshuis moest de vlag worden gehesen. Vandaag zou de honderdste geboortedag van koningin Juliana worden gevierd. Het koninklijke gezelschap had vanaf tien uur rondgewandeld in het Oranjepark om mee te doen met het traditionele aanbod van sport en spel.

Ik verafschuw nationalisme, marcheren en verplicht zingen in koor. Liever België waar eenheid een exotisch woord is en iedereen een vreemdeling is en ongestoord zijn eigen leven kan leiden. Toch moet ik toegeven dat ik ieder jaar dat ik Koninginnedag mis, het gevoel heb dat ik mijn eigen verjaardag mis.

Ik dacht dat ik bijna van Nederland was verlost maar het onbenullige zwarte autootje dat zich door oranjegangers een weg boort op weg naar de koninklijke familie raakt me diep in mijn hart. Omdat het iets heeft verstoord wat zo zeldzaam is, onschuldig en onvanzelfsprekend. Onvermijdelijk werd in de media ogenblikkelijk gerefereerd aan de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh, het verlies van Nederlands onschuld. 'Het einde van het sprookjesideaal van tolerantie en open strijd met woorden alleen.' Maar ik moest meteen denken aan de aanslag op het kinderdagverblijf Fabeltjesland in Dendermonde. In beide gevallen werden op klaarlichte dag fragiele kinderdromen wreed verstoord. Een fabeltjesland vernietigd. De daders zijn individuen die zich in een zwarte zompige wereld hebben verschanst, waar het licht van de wereld hen niet meer bereikt.

Het gaat er niet om wie Karst T. is en waarom hij het heeft gedaan, maar dat het gedaan is. Het moest er eens van komen. In een wereld waarin voortdurend de stoppen van individuen doorslaan kun je alles verwachten. Shit happens, zeggen de Amerikanen, maar dat betekent niet dat we onze schouders moeten ophalen. Wat kun je doen tegen black horses? De ongelukkige mannen en vrouwen die totaal onverwachts wraak nemen op de wereld voor alles wat ze tekort zijn gekomen en anderen in hun dood meesleuren? Mensen die in anonimiteit verdrinken en hun gloriemoment op de drempel van de dood willen beleven. Tegen een loner kun je je nooit honderd procent wapenen. Het zijn mensen zonder gezicht en zonder naam. Ze handelen totaal onvoorspelbaar, zonder plan of duidelijk motief. De oplossing is niet een pantser of meer afstand. Maar heeft de koninklijke familie nog een alternatief?

Een scherm tussen de koninklijke familie en de wereld is het einde van een tijdperk. Het zal zijn alsof je naar een sprookje kijkt vanachter bomglas. De kracht van het koningshuis is juist dat het geen sprookje is maar écht. Je moet het kunnen zien met het blote oog.

De koninklijke familie deugt. Juist omdat wij niet voor haar gekozen hebben en zij niet voor zichzelf. Zij is vandaag een even onschuldig als potsierlijk symbool dat zich verheft boven verdeelde bevolkingsgroepen en opportunistische partijpolitiek. Het koningshuis schept continuïteit, vertraagt, verzacht. Zelfs als iedereen er zich aan ergert, schept het nog een band. Het is als met familie. Juist omdat je niet bewust voor je vader en moeder en broers en zussen gekozen hebt, ben je een familie. Vrienden hoeven ze niet te zijn, maar het gevoel van thuis kunnen ze wel geven.

Het beeld dat miljoenen mensen live op de televisie hebben gezien beklijft. Zo'n lullig op hol geslagen autootje dat tot stilstand komt tegen het monument voor het huwelijk van koningin Wilhelmina en prins Hendrik. De gedenknaald die voortaan als een vermanende vinger omhoog wijst: deze aanslag mogen jullie nooit vergeten! Net als mooie herinneringen slijten ook trauma's in de loop der jaren en monumenten verliezen hun betekenis. Daarom moet de geschiedenis zich steeds herhalen, om aan te tonen dat niets vanzelfsprekend is. Kate Ryan liet op Koninginnedag tijdens haar concert op het Museumplein voor honderdduizenden Hollanders die waarschijnlijk nog niet eens allemaal op de hoogte waren van de aanslag godzijdank haar 'Is everybody happy?' achterwege.

Oscar van den Boogaard is schrijver.


DS, 04-05-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB