Ik vind dit een moeilijk onderwerp. Het is waar dat zelfmoord een egoïstische daad is maar kan je iemand verplichten om enkel te blijven leven voor anderen? Is het ook niet egoïstisch dat jij van een persoon eist dat hij blijft leven zodat jij niet met verdriet zit?

Zelfmoord is niet iets dat je zo beslit, het is een proces van jaren. Eenmaal mensen besloten hebben om niet meer te leven en zelfmoord te plegen, krijg je het idee niet meer uit hun hoofd. Dat is het probleem bij mensen met zelfmoordneigingen. Via therapie kunnen zij een levenszin ontdekken of deze ideeën een plaats geven maar ze verdwijnen niet. Het achtervolgt hen als het ware.

Vele denken bij zelfmoord: "Zijn wij het dan niet waard om voor te leven?" Dan kan je enkele scenario's krijgen (als het om iemand gaat waarbij het zelfmoordidee niet een impulsieve reactie is maar een langer proces). Ofwel leeft die voor anderen maar zal die zelf niets aan leven vinden en zoekt de persoon een oplossing voor zijn pijn: meestal verslavingen. Ofwel, net zoals het voorbeeld in de tekst, zal de persoon enkel 'bestaan'. Hij zal enkel leven omdat anderen vragen maar nergens meer naartoe gaan, nergens zin in hebben, geen initiatief nemen, altijd weer over de dood beginnen, ... (meestal ook verslavingen). De mensen rondom deze personen beginnen stilaan één voor één af te haken of afstand te nemen. Wanneer deze mensen weg zijn, moet de persoon die zelfmoord wil plegen niet meer denken aan de andere want die zijn er niet meer en gaat over tot actie.

Niemand heeft gekozen om te leven. Je bent verplicht te leven maar je hebt de keuze het te eindigen. Als zelfmoord simpel was, zou inderdaad de helft van de mensen weg zijn. Maar wat zeer belangrijk is, is dat zelfmoord niet simpel is! Zoals ik al zei is het een lang proces, overgaan tot de daad is nog eens iets anders. Je moet al serieus overtuigd zijn dat je niets meer voorstelt als je doorgaat tot actie. Denk maar eens aan hoe sommige reageren als ze een sneetje in hun vinger hebben. Stel je dan eens voor dat je moet blijven doorkrassen tot je de aders door hebt. Vele mensen onderschatten de gevoelens die iemand moet hebben gehad om zelfmoord te plegen. Maar al een geluk denken vele eens: "Was ik maar dood." en daar blijft het bij.

[Met het onderschatten van de gevoelens - Ik wil zelfmoord niet verdedigen maar kan je van zo'n mensen nog eisen om te leven? En het is ook voor de mensen die denken: "Maar ik had met hem kunnen praten ...". Vanaf een bepaald punt is het spijtig genoeg te laat.]