actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Reis van bureau Waals parlement naar V.S. zorgt voor wrevel

Van iedereen is van niemand

Als kind kende ik twee soorten speelgoed: dat van mij en dat van een ander kind. De wereld is in dertig jaar veel veranderd, maar de soorten speelgoed zijn dezelfde gebleven. Mijn kinderen mogen op vakantie elk een rugzakje meenemen met eigen speelgoed. Dat mogen ze dan op ons vakantieadres in hun eigen kastje bewaren. Ik kan u garanderen dat dat speelgoed elke keer opnieuw probleemloos de weg vindt naar het juiste kastje. De autootjes en bouwblokken bij mijn zoon, het computerspel bij mijn oudste dochter, de potjes en pannetjes in de onderste lade van de jongste. Het speelgoed thuis delen ze. Ik hoef u niet te vertellen dat dat veel vaker blijft slingeren. Want met puzzels, Playmobil en kleurstiften spelen ze allemaal, en dat is dus van niemand.

Het snoepreisje naar Californië van enkele Waalse politici, vorige week, is ook zo'n stuk speelgoed van die laatste categorie. Betaald met belastinggeld, en dus van niemand. Belastinggeld is het speelgoed van politici en ambtenaren. En net zoals de puzzels en de kleurstiften blijft dat vaak slingeren.

Volgens Nobelprijswinnaar Milton Friedman is dat des mensen. Hij stelt dat er vier manieren zijn om geld uit te geven: iets kopen voor jezelf of voor iemand anders gebeurt helemaal anders wanneer dat met je eigen dan wel met andermans geld gebeurt. De conclusie is dat wie gekregen geld voor iemand anders mag uitgeven, dat veel minder zorgvuldig doet dan wanneer hij het uit eigen zak betaalt of voor zichzelf uitgeeft.

Als mijn dochter met haar zakgeld een computerspelletje koopt, reken maar dat ze dan voor het beste koopje gaat. Maar als dat computerspelletje een verjaardagscadeautje voor haar vriendinnetje wordt, mag het opeens niet te veel meer kosten. Krijgt ze daarentegen geld van mij, dan doet de prijs er niet veel meer toe. Volgens diezelfde natuurwet geven - tot mijn grote ergernis - ook veel politici en ambtenaren ons belastinggeld uit.

Net zoals u en ik staat mijn buurman bijna de helft van zijn loon af aan de belastingen. Zo komt zijn geld, samen met dat van u en mij, in de grote pot van Brussel terecht. En omdat onze naam er niet op staat, wordt het opeens van niemand. Mijn buurman doet met zijn resterende loon zorgvuldig boodschappen op de zaterdagmarkt omdat Delhaize hem te duur is. Hij gaat er natuurlijk van uit dat ook Brussel de tering naar de nering zet. Maar hij vergeet Milton Friedman.

Laat bijvoorbeeld de overheidsdienst Monumenten en Landschappen in het lieflijke dorpje Sint-Amands nu net omgekeerd de nering naar de tering zetten. Het praalgraf van de dichter Emile Verhaeren, in de Scheldebocht, moet worden verhoogd tegen mogelijke overstromingen. De zwarte granieten sarcofaag staat op een eenvoudige voet van beton en dateert uit de jaren 20. De architect wil het monument een volledig nieuwe voet van beton geven. Dat is een pak goedkoper dan de oude betonnen voet op te heffen en er een stuk onder te schuiven. Tienduizend euro namelijk. En niemand ziet het verschil.

Maar daar steekt Monumenten en Landschappen nu een kostelijk voetje voor want, ik citeer: 'Het zweet van de arbeiders uit de jaren 20 zit in dat blok beton.' En dus moet en zal er opgekrikt worden. Al is daar 10.000 euro extra van uw en mijn belastinggeld voor nodig. Niemand protesteert, dus iedereen betaalt mee.

Milton Friedman blijkt het bij het rechte eind te hebben. Ik zie het elke dag. Misschien moet hij voortaan maar als een duiveltje op de schouder van elke politicus gaan zitten. En hen steeds weer influisteren dat het zweet van de arbeiders in Sint-Amands dan al in het blok beton van Emile mag zitten, het zweet van al mijn buren zit in elke euro belastinggeld.

Kristl Strubbe (Open VLD) is schepen in Mechelen.

DS, 20-04-2009