We moeten meer weten
Waar staan we, als burgers van dit land, na een weekendje storm rond Jean-Marie Dedecker en zijn bijzondere opsporingsmethodes? Tot dusver lijkt er maar één misdrijf vast te staan. Iemand heeft een brief die voor Dedecker was bedoeld, geopend, gelezen en verspreid. Dat is misbruik van vertrouwen en wellicht schending van het briefgeheim.
Als een schandaal lekt, heeft er altijd iemand minstens een beetje tegen de grenzen van de wet aangeschuurd. Vaak gebeurt dat met het terechte argument: nood breekt wet. Mensen die hun beroepsgeheim doorbreken, mensen die documenten ontvreemden, politici of journalisten die van heling van zulke documenten worden beticht. Wie nu vindt dat het goed is dat Dedecker eens flink tegen de lamp loopt met zijn schandalenjacht, keurt impliciet de manier goed waarop het verslag van het detectivebureau is uitgelekt. Maar Dedecker beroept zich op zijn plicht als parlementslid om alles in het werk te stellen om de uitvoerende macht te controleren.
Het is het goed om wat afstand te houden van de motivatie van alle betrokkenen. Dedecker moet niet de Robin Hood spelen die in zijn eentje onze democratie wil redden. Hij wil het vel van zijn aartsvijand Karel De Gucht en als hij daartoe een kans ziet, holt hij zichzelf voorbij. Dit keer heeft hij zijn billen verbrand en dus moet hij op de blaren zitten.
Anderzijds valt de gretigheid op waarmee zijn politieke opponenten, niet alleen politici, deze uitschuiver aangrijpen om hem van ranzigheid en fascistoïde praktijken te beschuldigen. Dat de term 'privé-detective' een groezelige sfeer van telelenzen en geloer onder deksels van afvalemmers oproept, is daarbij meegenomen. Maar, zoals de beroepsvereniging van detectives bevestigt, het is niet a priori illegaal om financiële constructies en vermogenstoestanden van personen door te lichten. Alles hangt af van de methodes die de betrokken detective heeft gebruikt. Daar moeten we dus meer over weten.
Waar we ook meer over moeten weten is hoe sale and lease back operaties in elkaar zitten. Het minste is wel dat de tegenpartij - degene waaraan de staat verkoopt en van wie hij terughuurt - bekend is. Ondoorzichtige buitenlandse financiële constructies zijn dus een probleem. Dat kan onderzocht worden door het Rekenhof, door parlementsleden en door het gerecht. Maar dat moet dan ook gebeuren. Zijn we, als burgers en belastingbetalers, gediend met die operaties of niet? Zijn de belangen van de Staat correct verdedigd?
Mocht blijken dat dat niet zo is, dan spreken we van een schandaal. Mocht bovendien blijken dat er sprake is van belangenvermenging door politici, dan zou dat nog erger zijn. Maar dat is allemaal niet aangetoond. Dedecker heeft in zijn haast om politiek te scoren, vele stappen overgeslagen. En als burgers zijn we, behalve over hem, nog niets wijzer geworden.
DS, 20-04-2009 (Bart Sturtewagen)
PS Caroline, BRON?? 