Een volksvertegenwoordiger betaalt een privédetective voor onderzoek naar vermeende fraude van een minister. Is dit een brug te ver? De volksvertegenwoordiger heet Jean-Marie Dedecker. De minister is Karel De Gucht, de nagel aan de doodskist van Dedecker toen hij nog bij (Open) VLD zat.

Het privéonderzoek omvatte naast vader De Gucht ook zoon De Gucht, senator, en echtgenote Mireille Schreurs, politierechter. De onderzochte aantijging: de familie De Gucht verrijkte zichzelf privé door deel te nemen aan de sale&lease back van gerechtshoven ten tijde van de paarse regeringen, toen De Gucht ofwel partijvoorzitter ofwel vicepremier was/is.

Sale&lease back is een truc waarbij een investeerder koopt wat de verkoper onmiddellijk weer huurt. Misschien interessant voor de noodlijdende staat. Maar in dit geval altijd verketterd als onverantwoord peperduur, ook door CD&V vanuit de oppositie. Een onderzoek waard.

Waarom doet recidivist Dedecker geen beroep op de controlefunctie van het parlement, en op de batterij van onderzoeksorganen die tot het domein van een democratie behoren? Omdat hij er kennelijk niet meer in gelooft - maar er wel in wil blijven zetelen. Dus gebruikt Karel De Gucht verontwaardigd de term 'gestapopraktijken'.

Ook dat is een te sterk woord. Vooralsnog moet Dedecker vooral tegenover de fiscus verantwoorden hoe hij 8.000 euro wegsluisde uit een van zijn bedrijfjes voor dit privé politieke onderzoek. Maar 'fascistisch' vinden we dit niet. Zie de Kennedy's in Amerika: ook zij zetten privéspeurders in om tegenstanders te bezwadderen. Nixon kwam door deze praktijk ten val - maar dan wel vanwege een criminele inbraak. Clinton liet tegenstanders besnuffelen, en ze deden hetzelfde met hem. Vader en zoon Bush: idem dito.

Dedecker veramerikaniseert de Vlaamse politiek. Goed kijken wie wint op 7 juni.