Mijn ouders hebben al sinds ze getrouwd zijn constant een hond in huis gehad. Dus ik, mijn zus en twee broers zijn tussen honden groot geworden.
In totaal hebben we maar 2 incidenten gehad, 1 incident waar kinderen onze hond door een hek met een plank aan het slagen waren. Mijn moeder had dit te laat opgemerkt. Deze hond heeft daarna uitgehaald naar mijn zus. Die hond is direct naar de dierenarts gebracht. Mijn moeder heeft een super groot hart voor dieren maar beseft goed genoeg wat er moet gebeuren wanneer dergelijk incident gebeurt. Het tweede incident was mijn zus die de hond in de neus beet, niet andersom .
Wij hebben op dit moment thuis twee Slovensky Cuvac honden zitten. Het is een zeldzaam ras en mensen hebben er bang van omdat ze redelijk groot zijn. Toch kan je je niet meer vergissen, vooral het mannetje is de grootste teddybeer die je je kan voorstellen. Die honden waren er ook toen mijn neefje bij ons is opgegroeid en het enige wat daar gebeurt is dat ze met hem wilde spelen in de tuin en hem per ongeluk hebben omvergelopen. Maar dat is bij mij ook al gebeurt toen ik 16 jaar was .
Toen wij puppy's hadden hebben wij er voor gezorgd dat niet zomaar de eerste de beste deze mee kreeg. Veel mensen kwamen kijken omdat ze nieuwsgierig waren, omdat ze het niet kenden. Iemand met een appartement belde ons op en mijn vader zei vlakaf: nee dat gaat niet, al wandel je haar 10 keer per dag, dat is nog niet genoeg voor dit ras.

Als eigenaar van een hond moet je je verantwoordelijkheid nemen. Ik weet dat mijn ouders nooit een hondenras zouden nemen dat ze niet vertrouwden rond kinderen. En wanneer er dan toch iets gebeurt moet je weten wat er moet gebeuren, niet denken dat het wel weg gaat. Je hart breekt maar dat moet gewoon gebeuren.

Ik zou het jammer vinden mochten ze honden verbieden want de liefde en vriendschap die ik van mijn honden heb gekregen in mijn leven is niet iets dat je kan vervangen door de liefde die ik van mijn cavia kreeg. Ze noemen honden niet voor niets: a man's best friend...