PROBLEMEN BENOEMEN


Ouders willen het beste voor hun kinderen. Om dat te bereiken zullen ze tot het uiterste gaan en is rationaliteit lang niet de enige leidraad. Tot ver in de 20ste eeuw noopte het Vlaamse ouders in Brussel om hun kinderen in het Frans naar school te sturen. Kinderen die op hun beurt hun eigen kinderen in het Frans opvoedden en daarmee de language shift qua moedertaal voltrokken. Om dezelfde reden als hun voorouders willen veel nazaten van die verfranste inwoners hun spruiten vandaag dan weer per se naar een Nederlandstalige school sturen. Met acute capaciteitsproblemen voor het Nederlandstalig onderwijs tot gevolg. De waarschuwing van Olivier Maingain dat ze op die scholen niet alleen de leerstof maar ook de 'Vlaamse geest' dreigen te absorberen, lijkt vooralsnog niet veel effect te sorteren.


Naast de verandering van de sociaal-economische verhoudingen tussen Vlamingen en Franstaligen in dit land, vormt de grote toestroom van migrantenkinderen in de Brusselse scholen voor Franstalige ouders allicht een doorslaggevender element. Moesten Nederlandstalige scholen in Brussel in het verleden actief gaan werven bij anderstalige ouders om te overleven, dan trekken ze vandaag precies mee aan door hun hogere drempel voor arme allochtone gezinnen. Het Minderhedenforum beschuldigt het Nederlandstalig onderwijs in Brussel er trouwens van dat het zich doelbewust ontradend opstelt naar deze gezinnen. Nochtans is het zeker niet correct te stellen dat scholen met meer allochtone leerlingen geen goede onderwijskwaliteit kunnen leveren, er zijn genoeg scholen die het tegendeel bewijzen. Maar anderzijds valt het evenmin te ontkennen dat de kloof tussen de schoolprestaties van de eerste en tweede generatie migranten en die van de autochtone leerlingen bij ons tot de grootste in Europa behoort (zie hierover het EU-Groenboek 2008).

Allicht verklaart dit in hoofdzaak waarom we, en niet alleen in Brussel, ouders weerom zagen kamperen voor bepaalde scholen om toch maar zeker te zijn dat ze daar en nergens anders hun kind konden inschrijven. Gewapend met tuinstoelen, mobilhomes, ingehuurde plaatsvervangers en gerechtsdeurwaarders stonden ze dagenlang pal aan de schoolpoort. Een krant noteerde een getuigenis van iemand die nog moest verhuizen vanuit de VS, maar alvast tijdelijk was overgevlogen om mee aan te schuiven, kwestie van de al aangehaalde irrationaliteit betreffende het welzijn van de eigen kroost dik in de verf te zetten. Zeker als je weet dat sommige scholen waar dagenlang tentjes voor de deur stonden, niet eens volzet waren na de eerste inschrijvingsdag.

In Antwerpen is er zo'n school vlakbij mijn huis. Een zucht verderop is de school waar mijn oudste drie kinderen naartoe gaan. Maar daar stond niemand aan te schuiven. De voorzitster van de ouderraad (waarvan ik in alle eerlijkheid vermeld dat ik ermee getrouwd ben) suggereerde me om er volgend jaar ook een paar tentjes op te stellen. Een betere reclame kan je je als school toch niet wensen? Spontaan zullen die tentjes er echter niet komen. De scholen die wel wachtrijen aantrekken, zijn immers niet toevallig scholen die verkiezen om bij de inschrijving geen voorrang te verlenen aan leerlingen uit kansarme gezinnen. Het inschrijvingsdecreet voorziet deze mogelijkheid aan de hand van vijf indicatoren voor gelijke onderwijskansen ofte GOK (de ouders behoren tot de trekkende bevolking; de moeder is niet in het bezit van een diploma secundair onderwijs of van een daarmee gelijkwaardig studiebewijs; de leerling wordt tijdelijk of permanent buiten het eigen gezinsverband opgenomen; het gezin leeft van een vervangingsinkomen; de thuistaal is niet het Nederlands). Het zijn met andere woorden scholen die mikken op een welbepaalde schoolpopulatie. Dat gegeven zal de beleidsmakers wel bekend zijn, vermoed ik. Net als het fenomeen van de zogeheten 'witte vlucht', het nog steeds bovenmatig verlaten van de stad door autochtone inwoners vanaf het moment dat ze een gezin stichten.

Toch kwamen de bevoegde minister en de Antwerpse onderwijsschepen, beiden van socialistische signatuur, in hun commentaar over de wachtrijen niet verder dan een verhaal over de verjonging van onze steden en de capaciteitsproblemen die daar zogezegd uit voortvloeien. Volgend weekend houden de Nederlandse socialisten van de PvdA een congres over integratie met teksten die uitschreeuwen dat de partij de bestaande problemen voortaan haarscherp wenst te benoemen. In Vlaanderen is men daar kennelijk nog steeds niet aan toe.

Bart De Wever is voorzitter N-VA.


DS, 10-03-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB