actualiteitsforums - Enkele post bekijken - 'Alleen met klappen kon ik ze de mond snoeren'

'Alleen met klappen kon ik ze de mond snoeren'

'Hé, boerendochter!' riepen ze vroeger op de speelplaats, vertelt Lea Suetens (58) uit Koningshooikt, een gepensioneerde kleuterleidster.

'Mijn ouders waren landbouwers, maar wat kon ik daaraan doen? In die tijd waren er nog veel boeren in de streek van Lier. Wat ik erger vond, is dat ze “dikke, riepen. Eerst werd ik daar kwaad om, maar dat hielp niet. Op den duur wist ik niet meer wat ik moest doen om me te verdedigen, dus kregen ze boenken. Dat hielp wel. Algauw durfden ze niets meer te zeggen. Maar ook al was het pesten dan voorbij, ik heb dat verdriet nog jaren meegesleept. Ik had heel weinig zelfvertrouwen in die tijd.'

'Ik heb mezelf toen plechtig beloofd dat ik als kleuterlerares zou ingrijpen bij pestgedrag. Kinderen weten al heel jong over wie ze de baas kunnen spelen. Het waren ook altijd dezelfden die pestten en die gepest werden. De slachtoffertjes werden meestal vrienden en zochten steun bij elkaar. Ik hielp die kindjes, ja. Want ik wist hoe het voelde om gepest te worden. Ik liet ze bijvoorbeeld doen waar ze goed in waren. Kleuters die gepest worden, zijn vaak heel bang. Als je hen bevestigt in iets waar ze goed in zijn, dan zie je ze toch een beetje opfleuren.'

'Tijdens mijn loopbaan als kleuterleidster zorgde een onopgelost conflict opnieuw voor pesterijen. Ik kreeg daarna minder materiaal voor mijn klas.'

'De directeur noemde me “onze stoere Brabander,, omdat ik volslank ben. “Lea, er is een kleuter die nog borstvoeding nodig heeft, kun jij daarvoor zorgen?, Van buitenaf lijkt zoiets misschien onschuldig, maar het vreet aan je. Mijn directeur heeft tijdens een personeelsvergadering “om te lachen, eens mijn stoel weggetrokken. Ik ben toen op de grond gevallen en ongelukkig terechtgekomen. Door die val ben ik met vervroegd pensioen gestuurd, want een van mijn ruggenwervels was gebroken. Ondertussen ben ik al bijna twintig keer geopereerd en staat mijn lichaam vol littekens. Achttien getuigen had ik van dat voorval, maar uiteindelijk durfde niemand te getuigen, uit angst hun baan kwijt te raken. Pas toen ze met pensioen waren, durfden ze me openlijk te steunen. We hebben de zaak nooit kunnen winnen. Ondertussen lopen de medische kosten hoog op.'

'Ook mijn dochter is gepest geweest op school en heeft daarvan afgezien. Ik had haar naar een andere school kunnen sturen, maar heb dat niet gedaan. Ik heb daar spijt van, ja.'

'Soms komen de herinneringen weer boven, maar ik duw die weg. Ik heb afgezien, maar het is voorbij nu. Ik hoop dat anderen niet hoeven mee te maken wat ik heb meegemaakt. Maar eigenlijk geloof ik niet dat mijn verhaal iets uithaalt. Echte pestkoppen zetten altijd door.'

Blog DS, 14-02-2009 (lst)