actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Heren politici, stop het achterbakse gedoe

Heren politici, stop het achterbakse gedoe

POL VAN DEN DRIESSCHE heeft een wens voor het nieuwe politieke jaar: 'Ik roep de collega's van alle partijen op om nu, eindelijk, constructief samen te werken.'

Een nieuwe regering, een nieuw jaar. En hopelijk gaat het met de politieke zeden ook een nieuwe richting uit. Want het voorbije anderhalve jaar maakten we zowat alles mee, toch?

De spinning nam nooit geziene proporties aan. In Vlaamse mensentaal heet spinning eigenlijk gewoon: achterklap, kwaadsprekerij, geroddel en liegen. Met als doel de andere te bezwadderen, zwart te maken, te ondergraven, kapot te maken. Soms zelfs letterlijk. Deze manier van politiek bedrijven, kraakt mensen.

Hoewel ik zelf geen doetje ben en een kwarteeuw meedraaide als politiek journalist en commentator, durf ik beweren dat het nog nooit zo erg was als tijdens de afgelopen maanden en weken. Verschillende ex-collega's in de pers bevestigen dat nare gevoel. De politieke tegenstrever destabiliseren, hem of haar verzwakken, pijnigen en kwetsen: het lijkt voor sommigen wel een doel op zich te zijn geworden. En in de concurrentiële ratrace waarin de media vandaag werken, kan de ene krant niet onder doen voor de andere. Een loos gerucht, een vettige schimpscheut, een vileine verdachtmaking: ergens pikt een medium het wel op. Soms is een obscure webstek al voldoende als lanceerplatform.

Ik weet niet hoe dat achterbakse gedoe kan worden gestopt of, minstens, hoe het opnieuw tot aanvaardbare dimensies kan worden teruggedrongen. Maar dat het, waarde collega's politici, noodzakelijk is hieraan een eind te maken, is zonneklaar. Tenminste, als we op een dag nog tot resultaten willen bereiken. Ook om het zo gevraagde vertrouwen enigszins te herstellen, moeten wij ophouden elkaar permanent te tackelen of erger nog: elkaar bewust te blesseren.

Sinds enkele jaren ben ik ook actief in het voetbalwereldje. Ik merk dat dit passionerend spel in de hoogste klasse (en vermoedelijk ook in de lagere klassen) bikkelhard wordt gespeeld. Maar gelukkig beschikt in dat spel altijd nog iemand over de macht om gele en desnoods rode kaarten te trekken. Bestond dat ook maar in de politieke wereld, denk ik soms.

Het zal weinigen verbazen dat wij, christen-democraten, ons de jongste weken soms van langs achter gepakt voelden, nagetrapt en bespuwd, ook door partners. Terwijl wij de lippen stijf op elkaar hielden bij al dan niet vermeende ongeregeldheden door of van anderen.

Onlangs zat ik in de trein met Melchior Wathelet, de voormalige vicepremier en vader van de huidige staatssecretaris. Hij vertelde me dat het er vroeger ook dikwijls scherp aan toeging, tijdens de lange discussies en de uitputtende debatten. 'Iedereen wou zijn gelijk halen en een stuk van zijn programma realiseren. Maar uiteindelijk vonden we wel een oplossing, die dan ook werd verdedigd naar de achterban. Weet u,' zei hij met een fiere en geamuseerde blik in zijn ogen, 'Après tout, nous étions des amis…' De politicus-op-rust besloot: 'We hadden respect voor de tegenstrever. Ik weet niet of er vandaag nog vriendschap bestaat in de Wetstraat. En of de politici in dit land elkaar nog wel echt kennen, meer dan van rond de onderhandelingstafel of de zoveelste werklunch.' Ook mijn leermeester Hugo Schiltz getuigde me dat er tot laat in de vorige eeuw andere en beschaafder politieke omgangsregels golden. Betere, kennelijk.

Ik roep de collega's van alle partijen - zeker zij die deel uitmaken van de meerderheid - op om nu, eindelijk, constructief samen te gaan werken. Natuurlijk zullen en moeten wij geregeld van mening blijven verschillen. Zo hoort dat in een democratie. Maar uit die botsing van gedachten moet nu en dan wel iets positiefs groeien. Een gezamenlijk project.

Dat is in ieders belang, vooral dan van de mensen die verwachten dat de politici problemen oplossen en er niet permanent nieuwe creëren door hun interne gehakketak en hun listige trucs, gekruid met die o zo venijnige zinnetjes. Kunnen we dan niet even proberen als ploeg punten te pakken op het maatschappelijk-politieke veld? Dat is ook in eigen belang, want politici scoren schrikbarend laag als we de vertrouwensbarometer mogen geloven.

Een terugkeer naar de 'normale' politieke regels en gebruiken zou tot slot ook parlementsleden de kans geven om hun spitse en vernieuwende voorstellen uit te werken, te verdedigen en op een dag misschien te laten goedkeuren. In plaats van onrustig te hollen van de ene crisisvergadering naar de andere deadline en vooral behoorlijk gefrustreerd te moeten toekijken. Ik vertolk de kreet van gekozenen: laat ons dingen in beweging krijgen, de zaken vooruit doen gaan, zaken veranderen. Liefst ten goede.

Pol Van Den Driessche is CD&V-senator.

DS, 06-01-2009