Vier jaar geleden sloeg de Tsunami genadeloos toe in de landen rond de Indische oceaan. De beelden die toen op de televisie te zien waren liggen zelfs bij mij nog vers in het geheugen. Echt verschrikkelijk was het om te zien… . Op TV was het al erg om dit allemaal aan te zien, maar ik denk dat het voor ons onmogelijk is om ons in te beelden wat die overlevende mensen in de getroffen gebieden allemaal hebben meegemaakt en hebben moeten aanzien.

Zo zie je ook maar dat we ondanks onze verfijnde technieken om allerlei rampen tegen te gaan, bijna onmogelijk een antwoord kunnen geven op de soms verwoestende natuur.

Ook liggen de verschillende inzamelacties nog vers in het geheugen. Op die momenten kwam het samenhorigheidsgevoel van de mens toch nog eens naar boven. Maar ondanks de vele donaties voel je je als buitenstaander toch machteloos. En ondanks het vele ingezamelde geld en hulp, hebben we toch niet alle noden van die mensen kunnen invullen. Denk maar aan de mensen die nog steeds dakloos zijn of in een tijdelijke woning wonen of nog erger … aan de mensen die van het ene moment op het andere al hun dierbare verloren. Die pijn zullen we nooit kunnen omzetten met het geld dat we stuurden.

Om nu even terug te komen op het artikel. Ik vind het niet meer dan normaal dat zulke tragische gebeurtenissen jaarlijks herdacht worden. Voor ons zou het ook niet slecht zijn om nog eens terug te denken aan die ramp en zelf te beseffen dat ons ook zulke fatale gebeurtenissen zouden kunnen overkomen.