De Israëlische bombardementen op Gaza van dit weekend voeren het Palestijns-Israëlisch bezettingsconflict nog maar eens naar een nieuw, bloedig dieptepunt. Op dit ogenblik zijn er al meer dan 300 dodelijke slachtoffers gevallen en een 600-tal gewonden, wat het tot een van de bloedigste dagen in het conflict maakt sinds 1967. Gesterkt door de steun van de VS laat de Israëlische regering weten dat dit offensief nog maar het begin is.

De huidige bombardementen van Gaza zijn geen reactie op de raketaanvallen van Hamas die op 19 december een einde maakten aan het staakt-het-vuren. De Israëlische krant Haaretz (28/12) schrijft dat defensieminister Ehud Barak het leger al zes maanden geleden beval zich op te maken voor de operatie, op een ogenblik dat de Israëlische regering onderhandelingen met Hamas had aangevat.

Bovendien rechtvaardigt het argument dat Israël Hamas wil treffen op geen enkele wijze dat burgers tot doelwit worden gemaakt van strafmaatregelen en militaire operaties. Waar het echt om draait, is het breken van het verzet tegen de bezetting en de uitbreiding van de kolonisatie op de Westelijke Jordaanoever en anderzijds de verkiezingen in Israël, waar de regeringspartijen met een straffe militaire actie het verloren terrein op de extreem rechtse oppositie proberen terug te winnen.

De Israëlische regering presenteert haar eigen wandaden stelselmatig als 'zelfverdediging'. Daardoor slaagt Israël erin het beeld te scheppen dat zij dit geweld niet heeft gewenst, maar noodgedwongen "reageert" op het geweld van Hamas.

Dat is een foutieve lezing van de feiten. Ten eerste gaat ze voorbij aan de voorgeschiedenis. Israël is niet het slachtoffer, maar de regisseur van dit drama. Als bezettingsmacht controleert Israël de luchtruimte, grenzen, water alsook het komen en gaan van de Palestijnen in Gaza (en de Westelijke Jordaanoever). Sinds Gaza tot 'vijandig gebied' (hostile territory) werd uitgeroepen in september 2007, na de machtsovername door Hamas, blokkeert Israël elementaire basisvoorzieningen. De gevolgen zijn dramatisch. Een hele bevolking wordt uitgehongerd. Een recente studie stelt dat 46 procent van de kinderen lijdt aan acute bloedarmoede. "De idee is om de Palestijnen aan een dieet te onderwerpen, maar niet om hen van honger te laten sterven", aldus een adviseur van de Israëlische premier twee jaar geleden. Volgens het Rode Kruis kampt 70 procent van de bevolking met een gebrek aan voedsel. Het gaat hier niet om de een of andere natuurramp maar om een bewuste politiek van een staat die zich graag de enige democratie in het Midden-Oosten noemt.

Moedwillig uithongeren
De valse indruk wordt gewekt dat Gaza en Israël gelijkwaardige tegenstanders zijn. Israël beschikt over een van de best uitgeruste legers ter wereld, waartegen de Palestijnse milities geen partij vormen. Bij het inzetten van deze oorlogsmachine kijkt de Israëlische regering op geen mensenleven. Hoewel elk slachtoffer er een te veel is, is het belangrijk eraan te herinneren dat het aantal dodelijke Palestijnse slachtoffers een veelvoud bedraagt van die aan Israëlische zijde. De website van de Middle East Policy Council leert ons dat er in 2008 29 Israëlische dodelijke slachtoffers vielen, tegenover 432 doden aan Palestijnse zijde. Aan Israëlische kant gaat het om een forse daling in vergelijking met 2002, toen er 422 doden vielen. Aan Palestijnse zijde blijft de tol buitengewoon hoog: van 1.072 in 2002 naar 432 in 2008, de tientallen doden van de jongste dagen niet meegerekend.

Het moedwillig uithongeren van een hele bevolking, in de hoop dat de bevolking zich tegen haar verkozen leiders keert, gebeurt onder de ogen van de internationale gemeenschap. Goed gedocumenteerde rapporten van de speciale rapporteur voor de Mensenrechten van de VN en mensenrechtenorganisaties worden zonder gevolg geklasseerd. De Speciale Rapporteur van de VN Richard Falk vroeg tevergeefs onmiddellijke actie tegen de "voortdurende en grootschalige inbreuken op het fundamentele mensenrecht op leven". Hij stelde dat de VN een dringende inspanning moeten leveren om een burgerbevolking te beschermen die "collectief wordt bestraft door een beleid dat gelijkstaat aan misdaden tegen de menselijkheid".

Toch hebben de VS en de EU al die tijd net het tegenovergestelde gedaan. De VS storten elk jaar 2,5 miljard dollar militaire steun door aan Israël en hebben tal van militaire samenwerkingsprojecten lopen. Washington heeft de Israëlische politiek tegen Gaza altijd gesteund en laat ook nu weten zich achter deze gruwelijke campagne te scharen. Ook de EU vindt geen graten in goede relaties met Israël. Op de jongste top begin december heeft de Europese Raad zelfs beslist de relaties met Israël "op te waarderen", tegen een negatieve stemming van het Europese parlement in.

Met een dergelijk cynisch beleid zijn beide grootmachten goed op weg om het internationaal recht ten grave te dragen. Ze verspelen elk gezag om anderen in dat verband nog de les te spellen, terwijl er nu juist nood is aan een internationale druk die een einde maakt aan het moorddadige optreden van het Israëlische leger en de onmenselijke blokkade van Gaza. Wij roepen op tot een krachtdadige veroordeling en de opschorting van alle handels- en diplomatieke akkoorden met Israël zolang de bezettingspolitiek aanhoudt.