Op zo'n momenten vraag ik mezelf af hoe zo iets kan. Hebben de ouders deze jongen nu echt geen opvoeding gegeven? Of zijn er nu eenmaal kinderen waar je niets mee kan doen? En wat als we het antwoord op deze vraag weten, wat moeten we er dan aan doen? Moeten de ouders gestraft worden? Moeten we de jongen heropvoeden? Of is confronteren met de harde realiteit van een gevangenis de beste methode om de schrik en het besef er in te krijgen?
Zoveel vragen... vragen waar we wellicht nooit een antwoord op zullen weten. En toch moeten wij, als gemeenschap, een oplossing bieden voor dergelijke problemen.