Vanwaar deze redenering?
Ik vind net het tegenovergestelde logisch.
Tegenwoordig kan je het spelen van games vaak goed vergelijken met het lezen van een boek, het kijken van een film of het spelen van een bordspel. In de best verkochte titels zit doorgaans een erg goed verhaal (dat je zelf nog mee kan vormgeven ook) en veel spellen vormen toch wel een zekere intellectuele uitdaging. Natuurlijk vooral de spellen die daar specifiek op focussen zoals de alombekende Myst-reeks of Syberia. Maar ook een hele resem andere spellen vragen het nodige denkwerk, denk maar aan strategische oorlogsspellen zoals Age of Empires en Civilization of zelfs actiespellen zoals Tomb Raider en Splinter cell (waar tactiek erg belangrijk is). En zo kan ik nog wel even doorgaan (en ik ben dan nog niet eens een fervent gamer). Ik ga hier geen uiteenzetting geven over wat de bedoeling juist is in die spellen enzo, daar is wikipedia er tenslotte voor, maar de huidige generatie spellen zijn ver verwijderd van Pong of Pacman-achtige toestanden.

__________________
"De jeugd van tegenwoordig houdt alleen maar van luxe, heeft slechte manieren en veracht de autoriteit.
Zij heeft geen respect voor oudere mensen. De jeugd verpraat de tijd terwijl er gewerkt moet worden, schrokt bij de maaltijden het voedsel naar binnen, legt de benen over elkaar en tiranniseert de ouders..."
- Socrates, 2400 jaar geleden... -