actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Jusqu'ici tout va bien

Heel wat spelers in de Wetstraat lopen nog altijd rond met een houding dat tot dusver alles goed gaat. STEVEN SAMYN vraagt zich af wie er na de schandalen, afrekeningen en fluistercampagnes nog mee is.

1995. De Franse zwart-wit film La Haine slaat in als een bom. In het verhaal worden drie jongeren uit de Parijse banlieus 24 uur lang gevolgd. De drie hoofdpersonen zijn constant in gevecht zonder precies te weten waarom. Met de staat, met de ander, met elkaar. Rode draad is de anekdote over een man die van een wolkenkrabber springt. Bij elke etage die hij in zijn val passeert, denkt hij 'Jusqu'ici tout va bien'.

2008. De meeste gebeurtenissen in de Wetstraat slaan niet echt meer in als een bom. Daarvoor zijn er het voorbije anderhalf jaar waarschijnlijk net iets te veel crisissen geweest. Maar net op het moment dat iedereen denkt dat het niet erger kan, breekt alweer een onwaarschijnlijk incident los. Het is net als met de koers van de bankaandelen. Op het moment dat iedereen denkt dat ze niet lager kunnen zakken, boeren ze nog eens 5 of 10 procent achteruit.

Deze week was het de beurt aan minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) om het vuur aan de lont te steken. Uitgerekend op de dag dat het Open VLD-partijbureau afspraken had gemaakt om constructief tewerk te gaan, gaf De Gucht een interview waarin hij wild om zich heen schopte. Minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel (MR), EU-commissaris Louis Michel, de Congolese president Joseph Kabila, rebellenleider Laurent Nkunda,... allemaal moeten ze eraan geloven.

De baas van de Belgische diplomatie heeft de gewoonte klare taal te spreken. Karel zegt wat hij denkt en doet wat hij zegt. Het is zijn handelsmerk en uit de populariteitpolls blijkt dat dat ook loont.

Niet iedereen was even opgetogen. 'Denkt u echt dat ze aan de Quai d'Orsay in Parijs of bij de Foreign Office in Londen geen scherpe analyses kunnen maken', stelt een topdiplomaat. 'Als minister van Buitenlandse Zaken is de vraag niet alleen welke analyses je kan maken, maar wat je ermee doet. Als het resultaat is dat je niet meer kunt functioneren in Congo, het enige land waar de Belgische diplomatie nog iets betekent, dan ben je niet echt goed bezig.'

Het interview verziekte echter vooral het politieke klimaat. Bij MR-voorzitter en vicepremier Didier Reynders schoten de verklaringen van De Gucht volledig in het verkeerde keelgat. Er zit al langer een haar in de boter tussen de Vlaamse liberaal uit Berlare en de Franstalige liberaal uit Luik. Toen de eerste in opspraak kwam door de vermeende handel met voorkennis in Fortis-aandelen vroeg Reynders zich op de RTBf doodleuk af of De Gucht nog kon functioneren als minister.

Nu gebeurde de aanval iets minder frontaal. Er werd gewoon een fluistercampagne op gang getrokken. De Gucht volgt normaal gezien volgend jaar Louis Michel op als EU-commissaris. Als bij wonder dook deze week plots het gerucht op dat die job wel eens naar partijgenoot Patrick Dewael zou kunnen gaan. Over Dewael wordt gezegd dat hij meer kans zou maken om een deftige portefeuille in de Europese Commissie in de wacht te slepen. Het zijn weliswaar de lidstaten die de commissarissen aanwijzen. Maar het is onder meer commissievoorzitter José Manuel Barroso die een stevige vinger in de pap heeft bij de verdeling van de bevoegdheden. Die laatste zou niet zo hoog oplopen met politici die hun scherpe analyses ongenuanceerd in de media gooien. Dat De Gucht zichzelf buitenspel heeft gezet in het dossier-Congo is echter ook Europa niet ontgaan.

PS-voorzitter Elio Di Rupo roept de politici in een interview met deze krant op de handen in elkaar te slaan om de economische crisis aan te pakken. Natuurlijk zit er daar een groot stuk berekening in. Di Rupo probeert zich met zijn oproep als een staatsman boven het gewoel te plaatsen.

Maar het klopt dat politici in sneltempo bezig zijn het laatste restje geloofwaardigheid kwijt te spelen. Wie is er, buiten politici en Wetstraatjournalisten, na al de hele en halve schandalen, afrekeningen, incidenten en fluistercampagnes nog mee?

Te veel spelers in de Wetstraat denken nog altijd 'Jusqu'ici tout va bien'. Net zoals de man die etage na etage van de wolkenkrabber naar beneden valt. Alleen is het niet de val die telt, maar hoe je neerkomt.

Steven Samyn is redacteur Wetstraat.

DS, 22-11-2008