In sommige gevallen heb ik ook het gevoel van 'zulke mensen zouden eigenlijk geen ouder mogen zijn'. En dan heb ik het voornamelijk over de "marginale" gevallen in onze maatschappij: mensen die hun kinderen verwaarlozen omdat ze met drugs of iets dergelijks bezig zijn of zelfs mensen die hun kinderen mishandelen.

In mijn ogen is het dan correct om deze personen - moeder EN vader - te weigeren om ouder te worden. Maar wie ben ik om daar over te beslissen? Of beter gezegd: wie is de regering/politiek/aangestelde ouderweigeraar/weet-ik-veel-welke-bevoegde om daar over te beslissen. En er moet nog steeds beslist worden vanaf wanneer men kan spreken over een slechte ouder en dat zijn volgens mij regels die je niet zomaar kan vastleggen omdat het een subjectief onderwerp is. Iemand kan het zus goed vinden en zo slecht, maar een ander persoon kan het zo goed vinden en zus slecht... Wie zijn wij dan weer om daarover te oordelen?!

Een kind kan echter in sommige gevallen nog steeds voor een ommezwaai zorgen in het leven van de "marginale" personen die drugs gebruiken, zodat ze hun leven gaan beteren speciaal voor het kind. Maar spijtig genoeg is niemand in het bezit van een glazen bol om op voorhand te kunnen voorspellen wie zijn/haar leven gaat verbeteren voor zijn/haar kind en er effectief WEL goed voor gaat zorgen...