actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Herfsttij

Wat is het verschil tussen Freya Van den Bossche en priester Daens? Elementary, my dear Watson. Daens heft de vuist klassenstrijdhaftig - enfin, toch als de acteur Lucas Van den Eynde hem gestalte geeft op de affiche van de musical Daens. Sociaal verzet is nu amusement geworden. Zondag kon Van den Bossche op het SP.A-congres niet op enig vuistverheffen worden betrapt toen daar de Internationale werd aangeheven. Op stemverheffing trouwens al evenmin, want ze zong niet mee.

Verwarrend, hoor. Want Daens was een antisocialist en allerminst een believer in de klassenstrijd. Maar dat laatste is de SPA nu waarschijnlijk al evenmin.

Voorzitter Caroline Gennez had het vooraf over een congres 'zoals er wellicht nog nooit één geweest is in dit land'. Maar een ideologisch congres mocht het niet heten. En dat is het zeker ook niet geworden.

Het gebeuren kreeg veeleer het aanschijn van een therapeutische sessie, bedoeld om botsende chakra's weer op elkaar af te stemmen. Dat was nodig om de gemoederen te bedaren die danig in het ongerede raakten door peilingen die leerden dat de liefde van de volksvrienden bij dat volk allerminst wederkerig kan worden genoemd.

Of de therapie heeft geholpen, is niet zeker. De linkse fractie in de partij wil nu onder eigen vlag en met een gegarandeerd aantal zetels naar de verkiezingen, als was dat SP.A Rood niet meer dan een kartelpartner. Of, nog erger, alsof in de partij na veertig jaar weer tendensrecht wordt opgeëist, wat alleen betekent dat de partijleiding als verstard wordt ervaren en geen discussie duldt.

De VRT-televisie, gevat als altijd, omschreef het allemaal als 'fluiten in het donker'. Het was de verslaggever ter plaatse aan te zien dat hij die opinie al van tevoren als een koekoeksjong in zijn gedachten meedroeg.

Al beweerde Gennez dat ze een 'positief verhaal' wilde brengen, ze had het in haar slottoespraak vooral over wat ze niet wil. Zo gaf ze ex negativo de ijkpunten aan waaraan de partij zich wil toetsen. Net die illusteren hoe treurig het met het Vlaamse socialisme is gesteld.

Het eerste ijkpunt luistert naar de naam Jean-Marie Dedecker, het tweede is het hartinfarct in het financiewezen, met alle collateral damage van dien.

De bankcrisis kon de SP.A alvast niet inspireren tot een offensief alternatief, tenware men een vaag etatisme daarmee zou verwarren. Ze had blijkbaar de crisis nodig om in te zien dat er dan toch wat schort aan het casinokapitalisme. Maar dan nog hield ze het bij een pruilerig zie-je-wel-wat-ervan-komt. Haar verongelijkte we-hadden-het-nog-zo-gezegd klonk zelfs vals, want het was de voorbije jaren niet de gewoonte om daar veel over te zeggen.

Zo wordt het niet simpel om het initiatief in handen te nemen. Zelfs een onversneden liberaal als de Leuvense hoogleraar Paul De Grauwe fietst de partij, fluitend in de herfstzon, links voorbij. Want hij vind het nuttig om de banken - welteverstaan tijdelijk - te nationaliseren en bepleit, tegen de 'fetisj' van het begrotingsevenwicht in, keynesiaanse investeringen van de overheid om de recessie te milderen. In de SP.A heeft alleen Frank Vandenbroucke dat laatste luidop gezegd, dus het zal nog juist zijn ook.

Toch heeft de SP.A ook wat bedacht: geen bonussen voor de toplui van de drie banken die door de overheid ter hulp zijn gesneld. Flink! Dedecker deed niet beter toen hij Patrick Janssens op zijn Dexia-inkomsten aanviel.

Bij gebrek aan wervende ideeën, hunkert een deel van de SP.A dan maar naar een charismatische Leider. Een Steve Stevaert II, quoi. Het tekent de wanhoop in de SP.A dat de fantasie zelfs daarin niet verder strekt dan de politieke gril van het moment, Dedecker. Bullebakpolitiek moet dus kunnen, als het maar stemmen oplevert.

De voorzitter is daar nu tegen, al klonk het geen twee maanden geleden nog anders. In deze krant vond ze dat haar partij geen lastige onderwerpen als asiel uit de weg moest gaan en zelfs over de Dedecker-dada van de boot camps wilde praten. Of over 'de financiering van cultuur'.

Het is maar een detail, maar wat zou ze met dat laatste bedoelen? Dat het ook wat minder mag zijn? Flink! Zet al die elitaire culturati op droog zaad! Of dat het geld de 'vraag' naar cultuur moet stimuleren, zoals een provocerend bedoelde stelling op het congres luidde? Dat is veertig jaar geleden al geprobeerd en ook op niets uitgelopen.

In haar slottoespraak repte de SP.A-voorzitter met geen woord over een ander belangwekkend nieuwsfeit van de dag: dat 90.000 Vlaamse gezinnen kreunen onder de schulden. Toch zijn het niet alleen Fortis-aandeelhouders die de armoedecijfers jaar na jaar doen aanzwellen.

Marc Reynebeau is redacteur bij deze krant

DS, 21-10-2008