Geen wonder dat vele slachtoffers (van verkrachting, incest,... bedoel ik dan) gewoon niet uit durven te komen voor wat er met hen gebeurd is. We moeten "lijden als Jezus". We moeten het vrijwillig ondergaan, moeten vergevingsgezind zijn en zeker geen wraak koesteren! Hoe kan een persoon die van zo'n dingen slachtoffer is geworden geen wraakgevoelens hebben voor zijn/haar belager?

Het zou ook niet de eerste keer zijn dat een persoon wiens leven een totaal andere wending heeft gekregen (in negatieve zin) begint na te denken over het nut van zijn verdere bestaan. Er zijn gevallen waar zo'n omkering leidt tot zelfmoord.

Een voorbeeld heb ik overlaatst zelf meegemaakt. En dat bij een kind van nog geen tien jaar, een jongetje.
Ik was op kamp met Jeugd en Vrede deze zomer. De groep waren kindjes uit asielcentra, kindjes tussen acht en tien jaar. Er zat een jongen bij die zich al van in het begin niet echt met de groep mee wilde spelen. Hij liep vaak weg, waarbij wij hem altijd achterna moesten, anders had hij gewoon ergens een bus genomen. We wisten gewoonweg niet wat er met hem aan de hand was, tot onze hoofdanimator zei dat hij thuis problemen had: zijn moeder wou hem niet meer.
Eén van de laatste dagen was ik een verhaal aan het voorlezen in de jongenskamer, samen met een andere monitor. Onze hoofdanimator kwam de kamer binnenvallen, trok de andere monitor met zich mee en liep terug weg. Ik wist niet wat er gebeurde. Achteraf ben ik te weten gekomen dat de jongen in kwestie in een boom was gekropen met een lang stuk touw. Hij had een lus in het touw weten te maken, had dit al rond zijn nek hangen en wou de andere kant aan een tak vastmaken...

Hoe kan een jongen van negen, tien jaar nu vergevingsgezind zijn, zijn lot vrijwillig ondergaan én geen wraakgevoelens hebben?