actualiteitsforums - Enkele post bekijken - The Bronx aan de Noordzee

Sidder en beef, tuig van Oostende

Uitzonderlijke situaties vragen om uitzonderlijke maatregelen. In Oostende deinzen ze er niet voor terug. Het was deze week al de derde keer in anderhalf jaar tijd dat de koningin der badsteden getroffen werd door zinloos geweld.

'Bijzonder jammer', vond burgemeester Jean Vandecasteele (SP.A) in het VRT-Journaal, 'dat dit midden in het seizoen gebeurt'. Dat kon iets beter worden geformuleerd. In zijn woorden schemerde namelijk door dat er wat hem betreft buiten het toeristische seizoen naar hartelust zinloos op los kan worden getimmerd. Dat was natuurlijk niet wat de man bedoelde, laten we wel wezen. Ook in het laagseizoen, als de noordenwind tegen de dijk beukt en de stranden verlaten zijn, als de terrasjes al lang weer zijn opgekraamd en de middenstand welhaast een winterslaap houdt, zelfs dan kunnen ze in Oostende beslist geen zinloos geweld gebruiken.

Schepen Hilde Veulemans bevestigde dat: 'Dit kan niet meer. Dit moet veranderen. We gaan ervoor vechten desnoods'. Vastberaden woorden, al kon de moedwillig slechte verstaander onthouden dat het schepencollege overwoog om er nu zelf met honkbalknuppel en knipmes op uit te trekken om verhaal te halen bij het schorremorrie. Laten we ernstig blijven.

Als politiepatrouilles en veiligheidscamera's niet meer volstaan om het imago van Oostende als aantrekkelijke badstad te verzekeren, dan moet er worden overgegaan tot de ultieme afschrikking. Meer dan ooit leeft immers het besef dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. Toen het Oostendse schepencollege maandag zijn beslissing bekendmaakte om een veiligheidsexpert aan te trekken, slaakte de bevolking dan ook een zucht van verlichting. Nog diezelfde avond liepen de winkelstraten weer vol en schoten de hotelboekingen met liefst veertien procent de hoogte in, en dat ondanks ronduit sombere weersvoorspellingen van hagelbuien en mogelijk vroege sneeuw. Was het echt waar wat ze op radio en tv hadden verteld? Het was waar: Brice De Ruyver komt naar Oostende.

Overal waar hij komt, wordt de crimi-prof uit Gent voorafgesneld door zijn reputatie. Hij was het toch die als adviseur van Guy Verhofstadt zowat in zijn eentje de politiehervorming in goede banen leidde? Rijkswachters allemaal hun snor af, lokale politie een nieuwe kepi: dat waren zijn ideeën. Geen parlementaire onderzoekscommissie of hij zat erin. Geen ministerie of hij adviseerde het: Binnen- en Buitenlandse Zaken, Justitie, Wetenschapsbeleid, Ontwikkelingssamenwerking, tot en met Sport en Cultuur: er wordt daar op die kabinetten geen beslissing genomen, geen paperclip gekocht of bureau verschoven zonder dat De Ruyver erin wordt gekend.

Talloos zijn de criminele disciplines waarvan we als gewone burger gewoonweg het bestaan niet zouden kennen als de professor ons er via de media niet geregeld op attendeerde. In één moeite door legt hij ook uit hoe we er weer vanaf kunnen komen.

Vermogenscriminaliteit door rondtrekkende dadergroepen, De Ruyver weet over wie het gaat en waar ze wonen. Nigeriaanse mensenhandel? Hij kan u haarfijn vertellen hoe, waar en wanneer het gebeurt en hoeveel het moet kosten. Een fiets gestolen in het station van Gent-Dampoort? De Ruyver komt naar de studio van Terzake en demonstreert hoe je met een tandenstoker een hoefijzerslot forceert. De dag nadien zit hij alweer in de studio van Terzake, dit keer om uit te leggen wat de beste is: de Super Maroc of de Libanese rode.

Hormonenzwendel, witwaspraktijken, prostitutie, de professor kent er alle knepen van. In die mate zelfs dat sommigen zich afvragen hoe De Ruyver aan al die informatie komt en of hij misschien niet zelf deel uitmaakt van het criminele milieu. Dat is overdreven, althans we kunnen daar nergens bevestiging van krijgen. Hooguit kan hij geassocieerd worden met het milieu van Oostendenaar Johan Vande Lanotte. Erg genoeg.

De aangekondigde komst naar de kust van de professor werpt al onmiddellijk vruchten af. De Ruyver ziet namelijk in één oogopslag wat iedereen al een tijdje vermoedde, maar niet wist te duiden, laat staan tot zijn verantwoordelijkheid te rekenen: dat het in Oostende wemelt van de marginalen, junkies, hangjongeren en Oost-Europees tuig. Als in de Langestraat je gezicht niet uitgeblutst wordt door een Tsjetsjeen, of je broek wordt in het Maria-Hendrikapark niet in brand gestoken door een illegaal, dan loop je nog altijd kans om ter hoogte van het casino met een skateboard te worden bewerkt door een autochtoon. Weliswaar eentje die 'voorheen al in contact kwam met de politie voor drugsgerelateerde zaken'. Vooral na zonsondergang is de kans in de Koningin der Badsteden niet verwaarloosbaar dat je in contact komt met wat wordt genoemd 'mensen die buiten het sociale vangnet vallen'. Gelukkig liggen de meeste serieuze mensen dan al in hun bed.

Brice De Ruyver zal nu eerst een haarfijne analyse maken van het Oostendse veiligheidsklimaat. Haarfijne analyses zijn altijd de beste. In afwachting suggereert de hoogleraar alvast een paar mogelijke oplossingen voor het probleem: een betere begeleiding van de straathoekwerkers en meer ondersteuning voor het OCMW. Een siddering trekt door het criminele milieu. De eerste bandieten snellen inmiddels gillend van de schrik de stad uit.

Prachtig toch, dat zilver voor de meisjes van de 4X100. Als we verder abstractie maken van het aantal behaalde medailles waren de Olympische Spelen voor ons land bijlange geen tegenvaller. Integendeel. Mochten onze Rode Duivels niet zijn afgedroogd door Nigeria en indien ze nadien nog eens gewonnen hadden tegen Argentinië, dan mochten we Peking zelfs een ongezien succes noemen: élf gouden medailles. Althans, volgens Yves Leterme die een variant van deze rekenmethode ook toepast om zijn eigen verrichtingen in de politiek te meten. Dat wordt nog lachen in september met die begroting.

De premier heeft het anders geweldig naar zijn zin gehad in Peking. Hij kon er zich naar hartelust tegen diverse atleten aanschurken en kreeg zelfs de kans om zich uit te leven als sportjournalist, naar eigen zeggen een vak dat hem wellicht beter ligt dan de politiek. Al loopt ook dat niet zo'n vaart. De bedoeling was dat Leterme dagelijks een stukje zou schrijven voor Het Laatste Nieuws, maar de krant bedankte hem al na één bijdrage voor de moeite. Het moet toch altijd nog een béétje ergens op gelijken.

Als er tijdens de Belgische olympische campagne een minpuntje kon worden opgetekend, dan moet het wel de voortijdige terugkeer zijn van een paar landgenoten: voetballer Vincent Kompany en verslaggever Tom Coninx. Beiden maakten dezelfde inschattingsfout: ze vergaten eventjes wie hun loon betaalt, respectievelijk HSV Hamburg en de VRT. Beiden werden in Peking ook door hun entourage in de steek gelaten: Kompany in de rug gestoken door de KBVB met voorop de immer onnozel grinnikende bondsvoorzitter De Keersmaecker, Coninx verklikt en zonder proces publiek veroordeeld door zijn collega's.

Officieel heet het dat Coninx in Peking bijkluste voor FM Brussel, maar de echte reden is dat hij niet genoeg transpireerde. Van een VRT-sportjournalist wordt immers verwacht dat hij zich enkel in het zweet des aanschijns bij de kijker of luisteraar aandient. Okselvijvers, eelt op de lippen, wallen onder de ogen willen we zien. Talent, indien aanwezig, moet te allen tijde ondergeschikt blijven aan overgave. Aan dat laatste ontbreekt het bij Coninx. Hij presenteert door het jaar wekelijks een handvol radio- en tv-programma's, en hij doet dat zeer naar behoren, maar de flair waarmee is storend. Wat? Ronduit arrogant is het. Pek en veren voor die man.

Van iemand als Michel Wuyts is bijvoorbeeld bekend dat hij tijdens zijn presentatiemarathons desnoods een lege colafles tussen zijn knieën knelt om zo een sanitaire stop te kunnen overslaan. Zo hebben we ze graag: hardwerkende Vlamingen, dankbare dwangarbeiders, noeste wroeters. Zweet, stof en modder is onze regel. Het is niet toevallig dat een van de meest bevredigende Belgische sportprestaties in China werd geleverd door een paard.

DS, 23-08-2008 (Jo Van Damme)