Tot dusver hebben amper 200 Waalse werkzoekenden een baan gevonden in Vlaanderen in het kader van een taalgrensoverschrijdend jobproject. Dat blijkt uit officiële cijfers van Forem, de Waalse dienst voor arbeidsbemiddeling.

Forem en zijn Vlaamse tegenhanger VDAB werken sinds midden vorig jaar nauw samen om Waalse werklozen te laten doorstromen naar de Vlaamse arbeidsmarkt. Door de goede conjunctuur van de voorbije jaren zitten tal van Vlaamse bedrijven met openstaande vacatures, waarvoor ze in de eigen regio geen geschikte kandidaten vinden.

Vandaar het idee om voor het opvullen van de vacatures uit te kijken naar geschikte kandidaten aan de andere kant van de taalgrens. Vlaams minister-president Kris Peeters hoopt dat Vlaamse bedrijven op termijn 50.000 werknemers in Wallonië kunnen rekruteren, bovenop de 40.000 Walen die vandaag al in Vlaanderen werken.

Maar dat blijkt een bijzonder zware klus. In de tweede helft van vorig jaar vonden slechts 140 Waalse werkzoekenden een job in Vlaanderen. In het eerste kwartaal van 2008 bleef de teller haperen op 46 mensen. "Vermoedelijk zijn er meer aanwervingen op het terrein maar niet alle bedrijven geven ons daarover informatie", relativeert Hilde Gillebert, die bij Forem het project coördineert, deze cijfers.

"Maar toegegeven, de cijfers zijn aan de lage kant." Gillebert ziet verscheidene redenen waarom de doorstroming van Waalse werkzoekenden zo traag op gang komt. "Vlaamse werkgevers stellen te hoge taaleisen. Ze vragen voor bepaalde werkposten kandidaten die perfect tweetalig zijn, terwijl de mensen op de werkvloer dagelijks nauwelijks tien woorden wisselen. Voor de meeste jobs voor laaggeschoolden zoals die van metselaar is tweetaligheid niet nodig. Zolang Franstaligen maar de instructies op de werkvloer begrijpen, dat is belangrijk."

Behalve de taalbarrière ziet de Forem-coördinator nog andere belemmeringen. Sommige Vlaamse bedrijven, vooral in Vlaams-Brabant, hebben al Franstaligen in dienst. Zij hanteren quota voor Franstalige werknemers. "Dat doen ze uit vrees voor een verfransing van hun bedrijf", zegt ze. Ook de aanwezigheid van Franse grensarbeiders in West-Vlaanderen maakt het voor Waalse werkzoekenden moeilijk om aan de bak te komen in Vlaanderen.

"De Fransen krijgen 30 procent meer in hun loonzakje, omdat ze in Frankrijk belast worden. We vragen dat dat verschil wordt weggewerkt. De lonen moeten voor iedereen gelijk zijn." Ook mobiliteit blijft een groot probleem. Een voorbeeld: een busrit van Péruwelz naar Ronse, in vogelvlucht 28 kilometer, duurt 1 uur 48 minuten. "Als je twee of drie bussen nodig hebt, duurt een verplaatsing heel lang", zegt Gillebert. En er zijn de clichés over Wallonië die leven in Vlaanderen: 'Walen zijn lui en zijn niet bereid te werken.' Gillebert: "Ik ben zelf Vlaming en ik kan getuigen. Er zijn in Wallonië heel veel mensen die willen werken." (Johan Corthouts)

bron: www.demorgen.be

Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet denken. Dat die clichés de wereld uit moeten lijkt mij logisch. Het probleem van de belastingen op lonen in ons land, dat is ook geen nieuw probleem meer. En wat daaraan moet gebeuren weet ik echt niet. Maar de eerste reden die wordt aangehaald, namelijk dat Vlaamse werkgevers te veel taaleisen stellen, daar heb ik toch mijn twijfels bij. Ik vind dat men gelijk heeft als men zegt dat je voor laaggeschoolde beroepen geen perfecte tweetaligheid kan eisen. Langs de andere kant lijkt het mij logisch, dat als je naar een Vlaams loodgietersbedrijf belt, dat ze je daar in het Vlaams verder helpen. En dat je toch wel enige Vlaamse kennis van de loodgieters mag verwachten. Bovendien denk ik niet dat men aan Franstalige kant minder strenge eisen stelt voor een werknemer...