China brengt Tibet niets dan voorspoed
Het Westen verdraait de waarheid over Tibet, vindt Peking. Veel Chinezen snappen niet waarom Tibetanen klagen over ’vooruitgang’.
Hoe massaler de pro-Tibet protesten, hoe feller China uithaalt naar de ’onruststokers’. Alles, van oude propagandafilms tot archiefmateriaal haalt Peking uit de kast om te bewijzen dat Tibet vooruitgaat dankzij China, en dat het behoort tot China.
De dalai lama is een „wolf in monnikskleren” en de demonstranten die de olympische vlam belagen zijn „Tibetaanse separatisten en hun aanhangers”. China vol in de aanval tegen elke kritiek op zijn Tibet-beleid.
Het Westen snapt er helemaal niets van, benadrukt Peking de afgelopen tijd constant weer. China’s beleid – met massale investeringen in infrastructuur en ontwikkeling – heeft Tibet slechts voorspoed en vooruitgang gebracht. Dankzij China beleeft Tibet nu een ’gouden tijdperk’, zei woordvoerder van buitenlandse zaken Jiang Yu dinsdag. Terwijl de dalai lama de regio alleen maar wil laten afzinken naar de ’donkere tijden’ van feodale slavernij.
„De dalai lama was de heerser van het theocratische lijfeigenschap, de donkerste slavernij in de geschiedenis van de mensheid, met geen enkele vorm van democratie, vrijheid of mensenrechten”, aldus Jiang. „De dalai lama wil miljoenen bevrijde horigen terugbrengen naar de donkere tijden. Ik vraag me af: wie ter wereld kan dat accepteren?”
Het klinkt in het Westen als theatrale propagandataal, maar veel Chinezen delen die opvatting – dankzij constante herhaling in media en onderwijs. Peking heeft Tibet uit middeleeuwse toestanden gehaald en vooruitgang gebracht. Het door veel westerlingen geromantiseerde Tibetaanse leven, waarin de tijd stil lijkt te hebben gestaan, beschouwen veel Chinezen als primitief. Vooruitgang en modernisering zijn in China per definitie goed.
Tibetanen betalen al jaren geen belasting, maar Peking investeert jaarlijks honderden miljoenen euro’s in infrastructuur en ontwikkeling van de regio, zo benadrukte Jiang. De Tibetaanse economie groeit jaarlijks met gemiddeld 12 procent, meer dan het landelijke gemiddelde. Als minderheidsgroep geldt de strenge één-kind politiek bovendien officieel niet voor de Tibetaanse bevolking.
De Tibetanen moeten dus dankbaar zijn, in plaats van te protesteren, luidt de redenering. De Tibetaanse oppositie stelt dat die ontwikkeling vooral ten goede komt aan de Han-Chinezen, die inmiddels rond de 50 procent van de Tibetaanse bevolking zouden uitmaken (volgens de officiële statistieken gaat het om slechts 3 procent Han-Chinezen).
Dat veel Tibetanen meer waarde hechten aan de spirituele dan de materialistische kant van het leven, zich zorgen maken om behoud van hun cultuur en natuur, en de dalai lama terug in Tibet willen, wil er bij Chinezen niet in. Peking stelt dat in Tibet vrijheid van godsdienst heerst en de cultuur wordt beschermd.
Chinese media melden niet dat de ongeregeldheden vorige maand in Lhasa werden voorafgegaan door vreedzame demonstraties. De onlusten heten simpelweg separatistische acties door de ’kliek rond de dalai lama’ – een kleine minderheid. Iedere poging tot afscheiding van China is ’gedoemd te mislukken’, herhalen regeringsleiders steeds.
Wat in het Westen doorgaans de Chinese ’bezetting’ van Tibet in 1951 heet, noemt China de ’bevrijding’. De overheid benadrukt dat de regio historisch gezien onderdeel van China is. Staatspersbureau Xinhua publiceert lange artikelen met ’beknopte’ geschiedenislessen. Op zijn site
www.saac.gov.cn toont het Staatsarchief documenten om te bewijzen dat Tibet al ’meer dan 700 jaar onder de rechtsbevoegdheid van de centrale Chinese regering’ valt. De ’bewijzen’ staan in het Chinees en Engels op de website: „Slechts een klein deel van de vele historische documenten voor u ter waardering, begrip, analyse en referentie.”
De herhaling van de standpunten en felle uithalen vinden gehoor bij veel Chinezen, maar (internationale) tegenstanders zijn waarschijnlijk minder makkelijk te overtuigen. Met de harde bewoordingen en stugge houding geeft Peking mogelijk alleen maar meer reden tot protesten – iets waar China met het oog op de Spelen juist niet op zit te wachten.
Trouw, 10-04-2008