Neonatalogen en kinderartsen intensieve zorgen van het UZ Brussel pleiten voor regels over beslissingen bij het levenseinde van zwaar zieke prematuurtjes, pasgeborenen en zuigelingen. 'Er moet iets gebeuren voor kindjes die nu soms hardnekkig in leven worden gehouden', aldus kinderarts Gerlant Van Berlaer.

"Soms vragen alle partijen zich af of het een goede beslissing is om te blijven behandelen. Zolang er geen enkele regeling is, is officieel het enige mogelijke antwoord: ja", zegt Van Berlaer.

Als mogelijke regeling werd het zogenaamde protocol van Groningen naar voren geschoven, een afspraak tussen medici en het Nederlands gerecht met duidelijke afspraken wanneer actieve levensbeëindiging bij pasgeborenen met een ernstige aandoening ethisch verantwoord wordt geacht en niet wordt vervolgd. In ons land bestaat evenmin een wettelijk kader.

Volgens een onderzoek van Veerle Provoost uit 2005 deden zich in Vlaanderen in een jaar tijd zeventien gevallen voor van actieve levensbeëindiging bij baby's jonger dan één jaar oud.

"Doodzieke baby's die ondraaglijk lijden vallen vandaag uit de boot in onze wetgeving over euthanasie en het levenseinde", aldus mede-initiatiefnemer Wim Distelmans (UZ Brussel). "Nu grijpen artsen die het lijden niet meer kunnen aanzien soms noodgedwongen illegaal in, wij willen hierover een transparant debat voeren."

"Het gaat om pasgeborenen met heel acute en ernstige problemen", benadrukt professor neonatalogie Adel Bougatef van het UZ Brussel. "Over patiëntjes die enkel met zware apparatuur kunnen leven, maar ook over patiëntjes die levensvatbaar zijn, maar eigenlijk van in het begin een vegetatief bestaan leiden. Dan vraag je je af waar de limiet van het leven zit."

Hoewel op het symposium ook sprekers van de Universiteit Gent, de Universiteit Antwerpen en de KU Leuven aanwezig waren, is voorlopig enkel de VUB geïnteresseerd om het protocol van Groningen in de praktijk toepassen, aldus Distelmans. Open Vld-senator Patrik Vankrunkelsven, die ook aanwezig was, wil alvast procureurs en medici samenzetten om te peilen hoe groot het draagvlak is voor een regeling.


Mijn mening:
Ik kan ergens wel begrijpen dat dokters het lijden van kinderen niet kunnen aanzien. Als kinderen doodziek of ongezond zijn en erg moeten lijden, is het erg als je niets kan doen. Maar het leven beëindigen? Waar ligt dan de grens? Kan je zomaar beslissen om het leven van een pasgeboren kind te beëindigen? In de tekst staat :” wanneer actieve levensbeëindiging bij pasgeborenen met een ernstige aandoening ethisch verantwoord wordt geacht en niet wordt vervolgd.”
Ik kan niet begrijpen dat het beëindigen van een leven ooit ethisch kan verantwoord worden. Volgens mij kan dit gewoon niet ethisch verantwoord worden. Iedereen heeft recht op leven. Ook al zijn deze kinderen niet gezond. Ze hebben toch recht om te leven?
Ik weet dat niet iedereen hier hetzelfde over denkt en dat de situatie ook van kind tot kind heel anders is, maar ik vraag me echt af waar de grens dan ligt?

Bron: www.demorgen.be, 11 maart 2008